Dictionary of Dictionaries

· Search the Dictionary of Dictionaries

You searched for the expression lobo among the lemmas in the Dictionary of Dictionaries without taking into account the accentuation of the word or the difference b/v


- Number of definitions found: 98
- Distribution by dictionaries: Sarmiento (1732-1770) (2), Sarmiento (1746-1755c) (9), Sarmiento (1754-1758) (6), Sobreira (1790c) (4), Sobreira (1792-1797) (1), Rodríguez (1854c) (1), Pintos (1865c) (1), Cuveiro (1876) (3), Valladares (1884) (6), Valladares (1896-1902) (1), Filgueira (1926) (1), Carré (1933) (3), Ibañez (1950) (2), Carré (1951) (5), Pereda (1953) (2), AO (1958) (1), Eladio (1958-1961) (14), Franco (1972) (5), AO (1977) (5), Rivas (1978) (1), Carré (1979) (7), Panisse (1983) (3), CGarcía (1985) (4), Rivas (1988) (1), Losada (1992) (10)

Martín Sarmiento (1732-1770): Epistolario do P. Sarmiento, ed. de Xosé Filgueira Valverde e Mª Xesús Fortes Alén, Consello da Cultura Galega, Santiago,1995.
[tigre] [lobo cerval] [lobo rabaz]

No hago más que cagar papeles. Todos los quieren y ninguno los quiere copiar. Así se me quita la gana de tomar la pluma. Sobre la fiera de la raya de Portugal tengo escritos seis pliegos, dando individual noticia de otra semejante que un pastor mató junto a San Pedro de Montes y cuya uña me remitieron. Es el que algunos llaman tontamente en Galicia tigre . Sus 4 nombres gallegos son lobo cerval, lobo rabaz, lubián y lobezno . Carta 104 1760, agosto, 13.

[lobo cerval] [lobezno] [lubicán] [lobo rabaz] [tigre]

No es animal muy frecuente, ni tampoco muy raro en Galicia y allí tiene cinco nombres vulgares, v.g. lobo cerval, lobezno, lubicán, lobo rabaz y tigre . Este último es falso, pues no hay tigres en Europa, pero se llama tigre porque tiene la piel manchada y muy hermosa y apreciable. Los 4 nombres primeros, aunque comienzan con lobo, sólo aluden a su voracidad, no a que sea el animal del género lobo, pues sólo lo es del género gato. Es como gata, pero tan grande como un perro perdiguero. Combinando todo es el verdadero animal lince y, por consiguiente, la onza verdadera. No pude contener la risa cuando el año pasado supe que en Madrid se enseñaba por cuatro cuartos, como onza, un animalejo africano como una ardilla. Este es el que usted tuvo vivo en una jaula y cuyo nombre es jerbo y ha sido cosa vergonzosa que en pueblo tan numeroso como Madrid pasase la magnitud de un ratón por la de un perdiguero. ¡Y que esta necedad, o propuesta, o creída se tasase a medio real de estafa! ¡Oh!, y cuan doctos serían en la Historia Natural los tasadores. Al fin aún para tan monstruosas necedades sólo Madrid es Corte. Carta 159 1760, junio, 6.

Martín Sarmiento (1746-1755c): Catálogo de voces y frases de la lengua gallega, ed. de J. L. Pensado Tomé (U. de Salamanca en 1973)
lobo cerbal

[Dunha lista de animais, sen definir]. CatálogoVF 1745-1755

lobo rabaz

[Dunha lista de animais, sen definir]. CatálogoVF 1745-1755

pan de lobo

[Dunha lista de 'frutas varias', sen definir]. CatálogoVF 1745-1755

herba do lobo

Es fuerte vomitorio, y también hacen de ella cebadilla. CatálogoVF 1745-1755

ubas de lobo

LIaman así al racimillo o uvas de raposo, que es la siempreviva menor de los tejados. CatálogoVF 1745-1755

lobo rabáz

(Es lupus rapax ). En Berducido corresponde al loberno o lubicán . CatálogoVF 1745-1755

lobo

[Nombres gallegos de animales, do Apéndice: "Borrón de varios nombres gallegos de vegetables" ]. CatálogoVF 1745-1755

lobo cerval

(Créese el Lince, Gato Clavo hacia Cádiz y creo es lo mismo). [Nombres gallegos de animales, do Apéndice: "Borrón de varios nombres gallegos de vegetables" ]. CatálogoVF 1745-1755

lobo rabaz

[Nombres gallegos de animales, do Apéndice: "Borrón de varios nombres gallegos de vegetables" ]. CatálogoVF 1745-1755

Martín Sarmiento (1754-1758): Catálogo de voces vulgares y en especial de voces gallegas de diferentes vegetables, ed. de J. L. Pensado Tomé (U. de Salamanca en 1986)
herba do lobo

Es fuerte vomitivo. Hacen de ella cebadilla. ¶311. Catálogo ...vegetables 1754-1758

pan de lobo

Pedo de lobo. Especie de hongo que salta en polvo. Lycoperdon; Tournefort, pág. 563, pone las diferencias. Gallego pan de lobo. ¶960. Catálogo ...vegetables 1754-1758

[herba lobo] orobanche

En portugués barba de bode y herba toura. Véase Vigier, pág. 91 y Bauhino, libro XIX, cap. 27 etc., pág. 780 etc. Llámase orobo-anche o orobi angina, y come todas las plantas vecinas, trigo, legumbres, etc., y así se llama herba lobo y herba toura, porque si la comen las vacas luego apetecen al toro. Cynomorion en Plinio, quasi canis genitale. Parece que hay dos orobanches: una planta enredadera y la otra como un espárrago. Tres de estos espárragos en un nabo vi y cogí hoy 7 de abril en Lérez en un comareyro. El mayor tiene un pie de alto, y grueso como un bastoncito, y escamoso como con hojas pegadas. No tenía aun flor. Oí que había muchos de ellos en los trigos y viñas. Es distinto del rapum genista o del hypogenista aunque se le parece. Suele comerse como espárrago. Hay un género que huele a clavo según Tournefort y otro que huele mal. Bauhino, libro XI, pág. 392 del Rapum genistae o hierba tora. ¶1288. Catálogo ...vegetables 1754-1758

pouta de lobo

En Juvia es el patelo y en otra parte pitelo. ¶1465. Catálogo ...vegetables 1754-1758

herba do lobo

(n. ° 311). [Lista do "Borrón de varios nombres gallegos de vegetables", apéndice do CVVVGDV]. Catálogo ...vegetables 1754-1758

peydo de lobo

Lycoperdon. [Lista do "Borrón de varios nombres gallegos de vegetables", apéndice do CVVVGDV]. Catálogo ...vegetables 1754-1758

Juan Sobreira Salgado (1790c): "Vegetables de Galicia" seguido dunhas " Retractaciones" e duns "Documentos justificativos de lanomenclatura botánica gallega", ed. de J. L. Pensado Tomé (Opúsculos lingüísticos del siglo XVIII, Galaxia, Vigo, 1974, pp. 241-267).
herva do lobo

[entrada sen definición] Vegetables

pata de lobo

V. bogallon. Vegetables

pata de lobo

Otra dudosa, Ribadavia. Vegetables

pan de lobo

[Sen sinónimos] Vegetables

Juan Sobreira Salgado (1792-1797): Papeletas de un diccionario gallego, ed. de J. L. Pensado Tomé (Instituto de Estudios Orensanos, Ourense 1979).
[lobo] [ouvear]

Na terra dos lobos ouvear coma eles. Pereyra de Aguiar. Papeletas

Francisco Javier Rodríguez (1854c): Diccionario gallego-castellano, transcrito do ms da RAG por AS para este diccionario
lobo ralaz

[Da lista de voces sen definir].

Juan Manuel Pintos Villar (1865c): Vocabulario gallego-castellano, ed. de Margarita Neira e Xesús Riveiro, A Coruña, RAG, 2000
lobo

Lobo.

Juan Cuveiro Piñol (1876): Diccionario Gallego, Barcelona
LOBO MARIÑO

Becerro marino, cetáceo.

LOBO RABAZ, RALAZ ó RAPAZ

Lobo cerval.

PAN DO LOBO, DO RAPOSO ó DO SAPO

Hongo pequeño y blanquizco.

Marcial Valladares Núñez (1884): Diccionario gallego-castellano, Santiago, Imp. Seminario Conciliar
CARA DE LOBO

com. (Lycopsis arvensis). Planta de raiz vivaz y flores blancas, ó azules, perteneciente á la familia de las borragíneas de Jussieu. Crece en los campos cercanos al arenal de Sanjenjo: florece en junio y julio.

LOBO

com. (Canis lupus). Lobo vulgar, mamífero perteneciente al órden de los carniceros digitígrados, tribu, ó familia, de los perros. Animal solitario, semejante, por su forma y tamaño, á un mastin, pero con las orejas tiesas, la cola péndula y el color pardo-ceniciento, casi uniforme, es una de las fieras mas temibles de Europa, por su fuerza y astucia; reúnese con los de su especie únicamente cuando por si solo no puede apoderarse de la presa, ó tiene que abandonar lo fragoso de los montes, á causa de las nieves. En Galicia no deja de ser frecuente en las sierras y montañas altas de sus cuatro provincias, viéndose tambien allí alguno que otro Lobo negro (Canis lycaon), variedad, quizá, del anterior, bien que mas feroz, mas delgado, color negro uniforme, con una mancha blanca en la extremidad del hocico y otra pequeña, igualmente blanca, en el pecho.

LOBO CERVAL

com. (Felis lyns, seu Felis pardina). Lince vulgar, Gato cerval, ó cervero; mamífero, perteneciente al órden de los carnívoros digitígrados, tribu, ó familia, de los Gatos. Llámasele cerval, por su ahullido, semejante al del Ciervo. Tiene algo mas de dos piés de longitud, sin contar la cola que es de cuatro pulgadas; color, gris, con numerosas manchas pardas, casi negras y cuatro, ó cinco fajas, ondeadas debajo de los carrillos; bigotes blancos; mitad de la cabeza, negra; orejas, terminadas por un pincel de pelos largos; mamífero poco frecuente en Galicia; pero mas temible aun que el Gato montés, pues ataca, no solo á los grandes mamíferos, sino tambien á los cervatillos, corzos, liebres, conejos y toda especie de aves; trepa con grande agilidad á los árboles, apodérase de las ardillas, de los nidos etc. y suele permanecer agazapado en las ramas gruesas, espiando la oportunidad de que pase algun animal, para traidoramente caer sobre él. Varias son las propiedades milagreras que antiguamente se le atribuian, contándose como una de ellas la de que veía á traves de las paredes mas espesas, de donde nació el dicho de 'vista de Lince'. Su piel, aunque de poco precio, es usada en manguitería.

LOBO MARIÑO ou D'O MAR

(Phoca monachus, seu Pelagius monachus). Lobo marino, ó de mar, Fraile marino etc.; mamífero, perteneciente al órden de los carnívoros digitígrados, tribu ó familia, de los anfibios. Es una especie de Foca y tiene sobre siete, ó diez piés de longitud; pelo, corto, muy espeso; color, pardo-negruzco, por encima, blanco, mas ó menos puro, por abajo; cabeza, redonda, parecida á la de un perro; barbas, lisas; dientes caninos, medianos; patas anteriores, armadas de uñas ganchudas; las posteriores, dirigidas hácia atras en forma de aletas. Habita en el Mediterráneo y dánsele, lo mismos que á otras especies del género, los nombres de Lobo marino, Becerro marino, Ternera marina, Vaca marina, Oso marino etc., por sus chillidos, semejantes al bramido de estos animales. Organizado el cuerpo de las Focas de un modo á propósito para la natacion, mantiénense la mayor parte del tiempo en el mar; pero, como anfibios, necesitan respirar siempre el aire atmosférico, siquiera sus cortos piés, cubiertos de mucha piel, no les sirvan en tierra mas que para arrastrarse con trabajo; así es que no vienen á ella sino para descansar al sol, dormir y dar de mamar á sus hijuelos. Viven en reuniones numerosas cerca de las costas y se alimentan principalmente de peces: comen en el agua, nadan con mucha facilidad y se sumergen muy bien en el mar. Los antiguos conocian perfectamente estos animales y los mezclaban en sus fábulas: los rebaños de Neptuno, que guardaba Proteo, eran Focas y Focas debieron ser los que la mitología griega trasformó en Tritones y Sirenas, para que escoltasen al dios de los mares. En otro tiempo se comía la carne de algunos de estos mamíferos; hoy solo se buscan por la piel y por la grasa.

LOBO-RABAZ

V. LOBO CERVAL

PÈIDO DE LOBO

Pedo de Lobo. V. FUNGO

Marcial Valladares Núñez (1896-1902): Nuevo suplemento al Diccionario gallego-castellano publicado en 1884 por D. M. Valladares Núñez, ed. de Mª Carme García Ares (Cadernos de Lingua, RAG, 2000)
Lobo (boca)

V. gato.

X. Filgueira Valverde, L. Tobío Fernandes, A. Magariños Negreira e X. Cordal Carús (1926): Vocabulario popular galego-castelán (publicado por entregas en El Pueblo Gallego)
LOBO sm.

Lobo. Lobo cerval, rabaz, ralaz ou rapaz, lince, gato cerval. Lobo mariño, especie de foca.

Leandro Carré Alvarellos (1933): Diccionario galego-castelán, Segunda Edizón, A Coruña, Roel
lóbo s. m.

Lóbulo.

lobo

Lobo mariño o do mar. Foca. Lobo rabaz. Lince.

____s. m.

Lobo.

José Ibáñez Fernández (1950): Diccionario galego da rima e galego-castelán, Madrid
lóbos. m.

Lóbulo.

lobos. m.

Lobo. Foca. Lince.

Leandro Carré Alvarellos (1951): Diccionario galego-castelán, Terceira Edizón, A Coruña, Roel
herba do lobo s. f.

Eléboro blanco.

lobo s. m.

Lobo.

________

Vértigo. Enfermedad del ganado lanar. V. Lobado.

________

Lobo mariño o do mar. Foca. Lobo rabaz. Lince.

lóbo s. m.

Lóbulo.

José María Pereda Álvarez (1953): Aportaciones léxicas y folklóricas al estudio de la lengua gallega, en Douro Litoral (5ª série, VII-VIII, pp. 19-52)
terralobo aulear

Na terra de lobos, aulear coma todos. En la tierra de los lobos, aullar como todos. Verín.

touza lobo

Non ch'hai touzas onde lobos haiga. No hay robledas donde lobos haya. No tienen donde les salga. Verín.

Aníbal Otero Álvarez (1958): Contribución al léxico gallego y asturiano, Archivum (Oviedo) VII, pp. 170-188
pelo de lobo

Planta especie de Beyun. Barcia.Del LAT. PILUS.(CLGA04)

Eladio Rodríguez González (1958-1961): Diccionario enciclopédico gallego-castellano, Galaxia, Vigo
LOBO s. m.

Mamífero carnicero de la familia de los cánidos. En parte de la montaña gallega también se le llama XAN.

________

Especie de úlcera maligna, virulenta y cancerosa, que corroe las carnes de las piernas.

________

Constelación del hemisferio austral.

________

El lobo es frecuente en las sierras de Galicia, considerándosele como el animal más temible de nuestro país; y a pesar del miedo que vulgarmente infunde jamás se le ha visto atacar al hombre, sino al verse muy acosado y muy hambriento. Aguanta mucho las fatigas y puede permanecer varios días sin tomar alimento; aprovecha la noche para dedicarse a la caza, retirándose antes del amanecer para ganar las fragosidades donde tiene su guarida; ataca toda clase de ganado, empleando la sagacidad necesaria para no errar el golpe, y con mucha cautela se lanza sobre la presa, la arrastra hacia sí y huye con ella sin soltarla, aunque lo persigan los perros, o los pastores lo voceen o le disparen sus escopetas. Afirman nuestros labradores que suelen elegir una oveja flaca para escapar mejor, echándola a la espalda con objeto de correr más libremente. Cuando acomete a una yegua todas las bestias forman círculo con las ancas, dejando las crías en el centro, y en esta disposición lo reciben a coces, con lo cual lo matan o lo hacen huir. Si logra avalanzarse a las ancas de alguna, las demás huyen espantadas dando relinchos mientras el lobo come la que cayó en sus garras. En inviernos rigurosos no es raro verlo por la aldea llevándose en pleno día gallinas, corderos y hasta algún niño abandonado, como ha sucedido ya, sin que el griterío de las gentes le haga soltar la presa. Aseguran algunos de nuestros aldeanos que si se encuentra de noche un lobo y se sacan chispas con el eslabón se logra ahuyentarlo. También hay quienes afirman que dejando la faja suelta para que arrastre, el lobo va detrás de ésta una o más leguas sin atreverse a embestir y dar el golpe, porque le teme; y esto mismo ocurrió yendo la persona a pie o a caballo. Algunos lobos llegaron a tomar tanto afecto al hombre como el CAN más cariñoso. Para exterminarlo se han empleado en todos los tiempos varios medios; las trampas o GARAMELOS, las batidas, las estacadas, las MONTEIRÍAS, los venenos y otros.

________

Lobo cerval, lince vulgar, que en algunas localidades se llama también LOBERNO, lobo rabaz, lobo serval y tigre. El nombre de lobo cerval viénele de ser su grito parecido al de los ciervos. Tiene cerca de un metro de longitud, orejas terminadas por un pincel de pelos largos y color rojizo con pequeñas manchas en todo el cuerpo. Hay quienes creen que este animal fascina con su mirada, que ve a través de las paredes, que penetra en los cementerios para desenterrar los cadáveres y otra porción de patrañas. Es indócil, fiero y sanguinario, pero lejos de atacar directamente al hombre rehuye encontrarse con él. Los labradores le hacen una guerra incesante porque destroza todo género de caza; pero en Galicia es bastante raro, y algunos ejemplares hállanse en los sitios montañosos poblados por bosques. En el siglo XV era más común en el país, y su piel se estimaba mucho.

________

Lobo mariño, nombre común que se da en Galicia a la foca, que tiene de 7 a 10 pies de largo, pelo corto y muy espeso, pardo negruzco por encima y más o menos blanco en el vientre. Conócese por lobo marino debido a los chillidos que da, y llámase también becerro do mar, porque brama a semejanza de estos cuadrúpedos. Vive constantemente en las costas marítimas, y López Seoane cree que las de Galicia, y especialmente las del litoral comprendido entre La Coruña y Ribadeo son a propósito para estos anfibios, cuyas singulares costumbres han dado origen a muchas preocupaciones vulgares. Salen a tierra para dormir, tenderse al sol o lactar a sus hijuelos en tiempo de la cría. Viven juntos por centenares de individuos en un mismo paraje, dentro de la mayor armonía y divididos en familias, cada una de las cuales se compone comúmente de un macho y tres o cuatro hembras con los hijos. Nadan con la cabeza y parte de las espaldas fuera del agua, y como sus ojos son grandes, brillantes y expresivos parecen personas nadando si se ven de cierta distancia, de donde nació, sin duda, la fábula de las sirenas convertidas por la imaginación humana en fascinadoras mujeres, cuyo canto atraía a los navegantes para sepultarlos en el fondo del mar.

________

Lobo negro, variedad de lobo, más delgado que el común, de color negro uniforme con dos manchas blancas, una en la extremidad del hocico y otra más pequeña en el pecho. Es muy feroz, y en Galicia suele verse alguno que otro ejemplar.

________

Comer coma un lobo, dícese de la persona de gran voracidad, por la que distingue a este animal carnicero.

________

Lobos dunha camada, personas que, por tener unos mismos intereses o inclinaciones, no se hacen daño unas a otras. Tómase por lo común en mala parte.

________

¡Lobos te coman!, imprecación que se dirige a una persona. Aplícase también a una cosa que nos exaspera o nos irrita.

________

Malos lobos me non coman, juramento que no compromete en nada al que lo pronuncia y quiere ser sentencioso.

________

¡O lobo... o lobo!, alarma en que se pone a las gentes, para prevenirlas contra riesgos o peligros. Empléase también cuando un lobo anda por los poblados.

________

Verlle as orellas ó lobo, ver el peligro próximo, estar cercado de él; llegar a verse en necesidad grande o en grave aprieto, y salvarse o librarse de estas situaciones.

________

FRAS. Avisade ó lobo, e deixade o gando soilo. Ben se alegre o lobo do que come o zorro. Cando mata o lobo, mata pra todos. Cando o lobo non vai polo seu pè, non come do que quer. Cando o lobo vai roubar, lonxe das casas vaino buscar. Cando un lobo come a outro, non hai que comer no souto. Con un lobo non se mata outro. Dios nos libre da boca do lobo. Do contado come o lobo. Do lobo, un pelo. Do lobo un pelo, e ese no medio do lombo. Dou ó demo todos, dixo o que araba cos lobos. Dous lobos a un can, ben o comerán. En terra de lobos, oubear coma todos. Lobo famento non tèn asento. Lobo tardeiro non volve valeiro. Muda o lobo os dentes, máis non as mentres. Non come o lobo besta branca. Non soilo o lobo come carne crúa. Nunca o lobo mata ó lobo. Nunca un lobo come a outro. O fillo do lobo lobiño é. O fillo do lobo tira sempre o monte. O lobo famento non pode estar contento. O lobo farto de carne, meteuse frade. O lobo e o raposo non son bos compañeiros. O lobo muda o pelo, máis non o vezo. O lobo non come da carne que quer, senón da que houber. O lobo vello de noite oubea. Onde non ves lobo, cata o lobo. O que entre lobos se mete, gandido sai. Os fillos do lobo, lobos serán. ¿Qué lle importa ó lobo o que come o zorro? Quen con lobos anda, oubear deprende. Son lobos dunha camada: se algún non esfola é que mata. Toda carne come o lobo, menos a sua, que a lambe. Un lobo a outro lobo non se comen nin se morden.

X. L. Franco Grande (1972): Diccionario galego-castelán, 2ª ed., Galaxia, Vigo
lobo s. m.

Lobo.

________

Especie de úlcera maligna, virulenta y cancerosa, que corroe las carnes de las piernas.

________

Lobo cerval, lince vulgar, que en algunas localidades se llama también loberno, lobo rabaz, lobo serval y tigre .

________

Lobo mariño, nombre común que se da en Galicia a la foca.

________

Lobos dunha camada, personas que, por tener unos mismos intereses o inclinaciones, no se hacen daño unas a otras.

Aníbal Otero Álvarez (1977): Vocabulario de San Jorge de Piquín, Universidade de Santiago, 1977 (Verba anexo 7)
carallos de lobo

v. fulgueiros de raposo. (VSP)

herba de pata de lobof.

Planta ranunculácea. (VSP)

lobo

jogo do. Juego de niños. Entre el que hace de lobo y otro de los jugadores se entabla el siguiente diálogo:

¿Qué fas ahí, Marica?
Tou amasando.
¿Qué fas ahí, Marica?
Tou botando no pan.
¿Qué fas ahí, Marica?
Tou sacando o pan.
¿I o meu bolo?
Na boca do lobo
y diciendo esto echan todos a correr y el lobo a perseguirlos, hasta que coge a uno que pasa a hacer de lobo. (VSP)

lobo meigo, jogodo

Otro juego de niños. Los que hacen de ovejas se colocan en fila con el pastor delante. El lobo, enfrente de ellos, rebusca algo en el suelo con ayuda de un palito. Dice el pastor al lobo:

¿Qué fas ahí, lobo meigo?
Tou buscando unha agulla ferrugente
que me perderon os teus fillos.
¡Mala morte chos leve antes da noite!
¿Queres que che ajude a buscala?
¡Anda o teu camín e cala!
El lobo se precipita contra las ovejas, agarradas unas a otras formando fila detrás del pastor, el cual las defiende, hurtándose ellas también lo que pueden con sus evoluciones, hasta que alguna cae en las garras del lobo y pasa a hacer el papel de éste.

________

En Paíme:

¿Qué fas ahí, lobo meigo?
Mejando detrás de ese palleiro.
Rabejar, rabejar,
mentras o lobo vai mejar.
(VSP)

Eligio Rivas Quintas (1978): Frampas, contribución al diccionario gallego, CEME, Salamanca
póitega delobo f

Espárrago silvestre o triguero (Fondo de Vila). Dicen "pojtexa. (FrampasI)

Leandro Carré Alvarellos (1979): Diccionario galego-castelán e Vocabulario castelán -galego, A Coruña, Moret
Herba do lobo s. f.

Eléboro blanco. sin. Surbia.

Lobo s. m.

Lobo.

________

Vértigo.

________

Enfermedad del ganado lanar. V. Lobado.

________

Lobo mariño o do mar. Foca.

________

Lobo rabaz. Lince.

Lóbo s. m.

Lóbulo.

M. do Carme Ríos Panisse (1983): Nomenclatura de la flora y fauna marítimas de Galicia. II. Mamíferos, aves y algas, Universidade de Santiago, Verba anexo 19
lobo do mar

v. 'becerro do mar' (E. R.). Es probablemente la Phoca vitulina (Lin.).

lobo mariño

v. 'foca y becerro do mar' (E. R.); v. 'becerro mariño' (RAG); 'becerro marino, cetáceo' (CUV., F. G.). Es probablemente la Phoca vitulina (Lin.).

boca de lobo

V. escárabo (E. R.).

Constantino García González (1985): Glosario de voces galegas de hoxe, Universidade de Santiago, Verba, anexo 27
lobo m.

1. (v.c.) lobo;

________

2. var. de lobillo 3;

________

lobo de mar (Gro.) lobo de mar;

________

V. can lobo, can dos lobos y pé de lobo.

Eligio Rivas Quintas (1988): Frampas, contribución al diccionario gallego, Alvarellos, Lugo
lobo s. m.

Lobo. En Fondo de Vila se dice: O lobo, anque pase pola terra, non a leva (No debe uno desprenderse de la tierras, aunque a monte). (FrampasII)

E. Losada, J. Castro e E. Niño, (1992): Nomenclatura vernácula da flora vascular galega, Xunta de Galicia
herba do lobo

Helleborus foetidus L.

herba do lobo

Helleborus viridis L.

herba de pata de lobo

Ranunculus repens L.

herba do lobo

Ranunculus repens L.

de lobo

Ranunculus repens L.

pata de lobo

Alchemilla xanthochlora Rothm.

cara de lobo

Anchusa arvensis (L.) Bieb.

amenta de lobo

Lycopus europaeus L.

de lobo

Lycopus europaeus L.

herba do lobo

Veratrum album L.