Dicionario de dicionarios

· Consultar o Dicionario de dicionarios

Está a procurar a expresión ARRINCAR entre os lemas no Dicionario de dicionarios


- Número de acepcións atopadas: 35
- Distribución por dicionarios: Sobreira (1792-1797) (2), Aguirre (1858) (1), Rodríguez (1863) (1), Cuveiro (1876) (1), Valladares (1884) (1), Porto (1900c) (1), RAG (1913-1928) (1), Filgueira (1926) (1), Acevedo (1932) (1), Carré (1933) (1), Ibañez (1950) (1), Carré (1951) (1), Eladio (1958-1961) (11), Franco (1972) (6), Carré (1979) (1), CGarcía (1985) (3), Rivas (2001) (1)

Juan Sobreira Salgado (1792-1797): Papeletas de un diccionario gallego, ed. de J. L. Pensado Tomé (Instituto de Estudios Orensanos, Ourense 1979).
arrincar

Arrancar o levantar una planta de raíz, sacarla de la tierra. Arreygar. Papeletas

arrincar o liño

Arrancarlo después que chora, y se pone en manòxos. Papeletas

Luís Aguirre del Río (1858): Diccionario del dialecto gallego, ed. de Carme Hermida Gulías, CSIC-IPS, 2007
arrincar vo

Arrancar.

Francisco Javier Rodríguez (1863): Diccionario gallego-castellano, ed. de Antonio dela Iglesia González, A Coruña,
Arrincar

Arrancar. En ast. id.

Juan Cuveiro Piñol (1876): Diccionario Gallego, Barcelona
ARRINCAR

Arrancar.

Marcial Valladares Núñez (1884): Diccionario gallego-castellano, Santiago, Imp. Seminario Conciliar
ARRINCAR

ant. Arrancar. Arrinca-l-o liño. Arrancar el lino.

Francisco Porto Rey (1900c): Diccionario gallego-castellano, ed. de María Xesús Bugarín e Begoña González Rei;, A Coruña, Real Academia Galega, 2000
arrincar v.

Arrancar, desprender, sacar de raíz, desarraigar.

Real Academia Galega (1913-1928): Diccionario gallego-castellano
ARRINCAR

V. ARRANCAR.

Mira como xa te chama,
mira como xa recrama
o teu favor cando dí:
"Dios d'o ceo, Dios d' o ceo
o curazón d'o meu seo
quixera arrincar eiquí."
LAMAS CARVAJAL. Espiñas, follas o frores, p. 37.
Hora en que cantan os galos,
hora en que xemen os ventos,
en qu' as meigas bailan, bailan,
xuntas c' o demo primeiro,
arrincando verdes robres,
portas e tellas fendendo...
ROSALÍA CASTRO. Cantares Gallegos, p. 61, 1a edic.
En nome de Galicia
a miña probe musa canta e chora
á o vate ilustre, á o generoso amigo
que arrebatou consigo,
d'este mundo arrincándose en mal hora...
AÑÓN. Poesías, p. 126.
E mentres qu' en suspiros lanzaba os ventos
os ais que ll' arrincaban seus pensamentos
tristes, crués,
pol-o campo os cabirtos corretexaban
y-as vacas y-as ovellas depinicaban
toxo e cardés.
CURROS ENRÍQUEZ. Aires da miña terra, p. 27, 2a edic.

X. Filgueira Valverde, L. Tobío Fernandes, A. Magariños Negreira e X. Cordal Carús (1926): Vocabulario popular galego-castelán (publicado por entregas en El Pueblo Gallego)
ARRINCAR v.

Arrancar.

Bernardo Acevedo y Huelves e Marcelino Fernández y Fernández (1932): Vocabulario del bable de occidente
arrincar

Cast. ant.: arrancar. Hay un juego de niños y niñas que se llama al arrica nabos. Ús. en muchos concejos, y en gall. y port. A. F.

Leandro Carré Alvarellos (1933): Diccionario galego-castelán, Segunda Edizón, A Coruña, Roel
arrincar v. a.

Arrancar. Véase Arringar.

José Ibáñez Fernández (1950): Diccionario galego da rima e galego-castelán, Madrid
arrincarv. a.

Arrancar.

Leandro Carré Alvarellos (1951): Diccionario galego-castelán, Terceira Edizón, A Coruña, Roel
arrincar v. a.

Arrancar. Véase Arringar.

Eladio Rodríguez González (1958-1961): Diccionario enciclopédico gallego-castellano, Galaxia, Vigo
ARRINCAR v. a.

Arrancar, desarraigar, desenraizar, sacar o extraer de raíz lo que está plantado en la tierra.

________

Extraer, sacar con violencia alguna cosa del lugar a que está o en que está sujeta, como un clavo, una muela, etc.

________

Expectorar, arrancar y arrojar por la boca flemas y secreciones: teño hai días us gorgolexos, que nonos poido arrincar do peito.

________

Separar a alguno de un sitio, de una mala compañía o costumbre, de un vicio, etc.

________

ARRANCAR.

________

ARRIGAR.

________

ARRINGAR.

________

Arrincar ais do peito, dar ayes muy sentidos.

________

Arrincar bágoas, arrancar lágrimas, conmover profundamente.

________

Arrincarlle a alma a un, matarlo bárbaramente. Empléase también como amenaza: arrincoche a i-alma.

________

Arrincar o corazón, causar un dolor grande por efecto de una desgracia.

X. L. Franco Grande (1972): Diccionario galego-castelán, 2ª ed., Galaxia, Vigo
arrincar v.

Arrancar, desarraigar, desenraizar, sacar o extraer de raíz lo que está plantado en la tierra.

________

Extraer.

________

Expectorar, arrancar y arrojar por la boca flemas y secreciones: teño hai días uns gorgolexos, que nonos podo arrincar do peito.

________

Separar a alguno de un sitio, de una mala compañía o costumbre, de un vicio, etc.

________

arrigar.

________

arpingar.

Leandro Carré Alvarellos (1979): Diccionario galego-castelán e Vocabulario castelán -galego, A Coruña, Moret
Arrincar v. a.

Arrancar. Véase Arringar.

Constantino García González (1985): Glosario de voces galegas de hoxe, Universidade de Santiago, Verba, anexo 27
arrincar v.

1. (Cur. Tob. Com. Mel. Sob. Cod. Gro. Goi. Val. Ced. Fri. Mon. Pan. Ram. Cal. Gud.), arrancar (Lax. Com. Sob. Oir. Ram.) arrancar;

________

2. (Mel. Cal. Vil.), arrancar (Cur. Com. Nov. Mon.) expectorar;

________

3. (Fri.), arrancar (Inc.) ponerse en movimiento un vehículo.

Eligio Rivas Quintas (2001): Frampas, contribución al diccionario gallego (inédito ata a 1ª ed electrónica neste dicionario)
arrincar v. t.

Arrancar, erradicar. Viariz, O Bierzo: A peta é pr'arrincar garrochas, arrincamos un castiñeiriño. También en Barxamaior do Cebreiro es arrincar, perf. arrinquein. En el Val do Medo, Our. arrincachatolas, las tenazas.(FrampasIII)