Dicionario de dicionarios

· Consultar o Dicionario de dicionarios

Está a procurar a expresión calaceiro entre os lemas no Dicionario de dicionarios


- Número de acepcións atopadas: 24
- Distribución por dicionarios: Sarmiento (1746-1755c) (1), Aguirre (1858) (1), Rodríguez (1863) (1), Cuveiro (1876) (1), Valladares (1884) (1), Porto (1900c) (1), RAG (1913-1928) (2), Filgueira (1926) (1), Carré (1928-1931) (1), Carré (1933) (1), Ibañez (1950) (1), Carré (1951) (1), Eladio (1958-1961) (3), AO (1966) (1), Franco (1972) (3), AO (1977) (1), Carré (1979) (1), CGarcía (1985) (1), Rivas (2001) (1)

Martín Sarmiento (1746-1755c): Catálogo de voces y frases de la lengua gallega, ed. de J. L. Pensado Tomé (U. de Salamanca en 1973)
calaceiro

Es comilón, tragón. En mi tiempo se usaba la voz caláza por carnaza, bodrio, comida, etc. CatálogoVF 1745-1755

Luís Aguirre del Río (1858): Diccionario del dialecto gallego, ed. de Carme Hermida Gulías, CSIC-IPS, 2007
calaceiro ne

Aragan, bago, derrotado. Port. id.

Francisco Javier Rodríguez (1863): Diccionario gallego-castellano, ed. de Antonio dela Iglesia González, A Coruña,
Calaceiro

Ocioso, perezoso, agalbanado, el que por no trabajar anda cubierto de harapos, descosido, el que vive sin oficio ni beneficio miserablemente. En port. id.

Juan Cuveiro Piñol (1876): Diccionario Gallego, Barcelona
CALACEIRO

Haraposo, descosido, roto en pedazos el vestido.

Marcial Valladares Núñez (1884): Diccionario gallego-castellano, Santiago, Imp. Seminario Conciliar
CALACEIRO

Ocioso, perezoso, agalbanado, el que, por no trabajar, anda cubierto de harapos, descosido; el que, sin oficio ni beneficio, vive miserablemente.

Francisco Porto Rey (1900c): Diccionario gallego-castellano, ed. de María Xesús Bugarín e Begoña González Rei;, A Coruña, Real Academia Galega, 2000
calaceiro,-ra

Se dice de la persona ociosa que, por no trabajar, anda llena de harapos, que sin oficio ni beneficio vive en la miseria.

Real Academia Galega (1913-1928): Diccionario gallego-castellano
CALACEIRO,-RAs. m.

Holgazan, vago, vagabundo; ocioso, perezoso; mendigo.

Cantos nugullaus,
cautos lacoeiros,
cantos furabolos
e mais lacuceiros.
Cantos furta bestas,
cantos calaceiros,
cantos lacazáns
e zorrega peidos.
De tantos e cantos
me canso, non quero
contarvos os mais,
que viñan ao cheiro.
Bebían a pote,
comian por cento,
o liquidadore
non botaban menos.
P. SARMIENTO. Colección de muchas palabras, voces y frases gallegas.
Miña Virgen de Jurés,
Baixarvos ao areal
Qué lle leva o millo a seca
Ás calaceiras do val.
C. pop.

________

Goloso. V. LARPEIRO.

X. Filgueira Valverde, L. Tobío Fernandes, A. Magariños Negreira e X. Cordal Carús (1926): Vocabulario popular galego-castelán (publicado por entregas en El Pueblo Gallego)
CALACEIRO ,-RA sm. e f.

Holgazán, vago, vagabundo, ocioso, perezoso, mendigo, pordiosero.

Leandro Carré Alvarellos (1928-1931): Diccionario galego-castelán, 1ª ed., Lar, A Cruña, 1926-1931
calaceiros. m.

Vagabundo. Holgazán. El que vive a costa de los demás, sin trabajar.

Leandro Carré Alvarellos (1933): Diccionario galego-castelán, Segunda Edizón, A Coruña, Roel
calaceiro s. m.

Vagabundo. Holgazán. El que vive a costa de los demás, sin trabajar.

José Ibáñez Fernández (1950): Diccionario galego da rima e galego-castelán, Madrid
calaceiros. m.

Vagabundo. Holgazán.

Leandro Carré Alvarellos (1951): Diccionario galego-castelán, Terceira Edizón, A Coruña, Roel
calaceiro s. m.

Vagabundo. Holgazán. El que vive a costa de los demás, sin trabajar.

Eladio Rodríguez González (1958-1961): Diccionario enciclopédico gallego-castellano, Galaxia, Vigo
CALACEIRO,-RAadj. y s.

Persona vagabunda y holgazana; LACAZÁN.

________

Haraposo, andrajoso, que trae las ropas rotas, que anda escalazado.

________

Goloso; LARPEIRO.

Aníbal Otero Álvarez (1966): Hipótesis etimológicas referentes al gallego-portugés, CEG XXI/64, pp. 170-188
calaceiro,- a

Aplícase a la persona harapienta. La Guardia. DEL LAT. "EXCREPITARE". (HE20)

X. L. Franco Grande (1972): Diccionario galego-castelán, 2ª ed., Galaxia, Vigo
calaceiro ,-ra adj. y s.

Persona vagabunda y holgazana; lacazán.

________

Haraposo, andrajoso, que trae las ropas rotas, que anda escalazado.

________

Goloso; larpeiro.

Aníbal Otero Álvarez (1977): Vocabulario de San Jorge de Piquín, Universidade de Santiago, 1977 (Verba anexo 7)
calaceiro,-a

v. escalazar. (VSP)

Leandro Carré Alvarellos (1979): Diccionario galego-castelán e Vocabulario castelán -galego, A Coruña, Moret
Calaceiro s. m.

Vagabundo. Holgazán. El que vive a costa de los demás, sin trabajar.

Constantino García González (1985): Glosario de voces galegas de hoxe, Universidade de Santiago, Verba, anexo 27
calaceiro adj.

(Xun.) holgazán.

Eligio Rivas Quintas (2001): Frampas, contribución al diccionario gallego (inédito ata a 1ª ed electrónica neste dicionario)
calaceiro,--a adx.

Vago, perezoso. Covelas, Blancos. En Foncuberta de Maceda, calazán-a. Cf. lacazán-a.(FrampasIII)