Dicionario de dicionarios

	`@`	Unha letra calquera
	`?`	Unha letra ou ningunha
	`+`	Unha ou máis letras
	`*`	Cero ou máis letras

· Consultar o Dicionario de dicionarios

Está a procurar a expresión ruín entre os lemas no Dicionario de dicionarios

- Número de acepcións atopadas: 28
- Distribución por dicionarios: Carré (1928-1931) (4), Carré (1933) (4), Carré (1951) (4), Eladio (1958-1961) (6), Franco (1972) (4), Carré (1979) (4), CGarcía (1985) (1), Rivas (1988) (1)

Leandro Carré Alvarellos (1928-1931): Diccionario galego-castelán, 1ª ed., Lar, A Cruña, 1926-1931

ruín	adj.	Malo. Que no sirve. Que vale poco.
____	____	Vil, despreciable.
____	____	Pequeño, desmedrado.
____	____	Mal ruín, gálico, entermedad venérea.

Leandro Carré Alvarellos (1933): Diccionario galego-castelán, Segunda Edizón, A Coruña, Roel
ruín		Mal ruín, gálico, enfermedad venérea.
____	____	Pequeño, desmedrado.
____	adj.	Malo. Que no sirve. Que vale poco.
____	____	Vil, despreciable.

Leandro Carré Alvarellos (1951): Diccionario galego-castelán, Terceira Edizón, A Coruña, Roel
ruín	adj.	Malo. Que no sirve. Que vale poco.
____	____	Vil, despreciable.
____	____	Pequeño, desmedrado.
____	____	Mal ruín, gálico, enfermedad venérea.

Eladio Rodríguez González (1958-1961): Diccionario enciclopédico gallego-castellano, Galaxia, Vigo
RUÍN	adj.	Ruín, bajo, vil, despreciable.
____	____	Pequeño, desmedrado y humilde.
____	____	Persona baja, de malas costumbres y procedimientos.
____	____	Mezquino y avariento.
____	____	Dícese del animal falso y de malas mañas.
____	____	`FRAS.` A ninguién lle pese que lle chamen ruín; péselle de selo por sí. A ruín, ruín e medio. A un ruín, outro ruín. Cada ruín coida que é bo en sí. Cada ruín quer entrar na danza coa sua mudanza. Cada ruín quer ó seu fillo. De ruín a ruín, o que dá primeiro campa. Ende falando do ruín en Roma, axiña asoma. Non hai ruín que non se teña por bo. O que é ruín na sua casa, ruín é na praza. O ruín boi, descórnase folgando. O ruín, canto máis lle rogan, máis se enfoncha. Os ruís i os tizós nunca ben os compós. Polos ruís perden os bos. Quen ruín é na sua terra, ruín é fora de ela. Ruín é o corpo que non enxuga a camisa do seu dono. Ruín é o paxariño que descobre o seu niño. Ruín é o probe avarento, máis pior é probe soberbio. Ruín paxaro, ruín cantar. Ruín seña quen por ruín se teña. Ruín señor, cría ruín servidor. Ruín será na casa quen o vai pregoar á praza. Ruín virá que bo me fará. Sempre o ruín ha topar unha boa landra. Se un ruín se nos vai da porta, outro ben que nos consola. Un ruín ido, e outro vido. Vaise un ruín da porta do probe, e non ha faltar quen o amole.

X. L. Franco Grande (1972): Diccionario galego-castelán, 2ª ed., Galaxia, Vigo
ruín	adj.	Vil, despreciable.
____	____	Malo.
____	____	Pequeño, desmedrado.
____	____	Mal ruín, enfermedad venérea.

Leandro Carré Alvarellos (1979): Diccionario galego-castelán e Vocabulario castelán -galego, A Coruña, Moret
Ruín	adj.	Malo. Que no sirve. Que vale poco.
____	____	Vil, despreciable.
____	____	Pequeño, desmedrado.
____	____	Mal ruín, gálico, enfermedad venérea.

Constantino García González (1985): Glosario de voces galegas de hoxe, Universidade de Santiago, Verba, anexo 27
ruín	adj.	1. (Cab. Fea. Cur. Com. Gro. Bur. Inc. Mon. Pan. Gud. Por.), rin (Cre.) ruin; V. espiga ruín y mal ruín.

Eligio Rivas Quintas (1988): Frampas, contribución al diccionario gallego, Alvarellos, Lugo
ruín	adj.	Malo, pobre, pedregoso, refiriéndose a terrenos (Veiga do Carballiño, Our.). En Outeiro da Torre, Maceda, Our. dicen de una persona de malos sentimientos: Es máis ruin ca carne de pescozo. (FrampasII)