Dictionary of Dictionaries

· Search the Dictionary of Dictionaries

You searched for the expression PIÑEIRO among the lemmas in the Dictionary of Dictionaries


- Number of definitions found: 53
- Distribution by dictionaries: Sarmiento (1746-1755c) (1), Rodríguez (1854c) (2), Aguirre (1858) (1), Rodríguez (1863) (2), Pintos (1865c) (1), Cuveiro (1876) (3), Valladares (1884) (2), Filgueira (1926) (1), Carré (1928-1931) (2), Carré (1933) (2), Ibañez (1950) (1), Carré (1951) (4), Eladio (1958-1961) (5), AO (1963) (1), Franco (1972) (1), Carré (1979) (4), Panisse (1983) (1), CGarcía (1985) (3), Losada (1992) (16)

Martín Sarmiento (1746-1755c): Catálogo de voces y frases de la lengua gallega, ed. de J. L. Pensado Tomé (U. de Salamanca en 1973)
piñeiro

[Dunha lista de 'árbores y plantas', sen definir]. CatálogoVF 1745-1755

Francisco Javier Rodríguez (1854c): Diccionario gallego-castellano, transcrito do ms da RAG por AS para este diccionario
piñeiro

Pino, arbol resinoso. En portugues se pron. id. Conozco apellidos con el nombre " Piñeiro y ninguno con el de pino.

piñeiro

Pino, arbol bien conocido, de altura procer, generalmente y que se da en los sitios mas infelices y por eso es hasta escandaloso que no se trate de sembrarle en los montes escarpados; por que abrigan, fertilizan sus alrededores, dan leña y madera para varios usos, dan cierta recina que sirve para el comercio; y sobre todo, el que tenga dos ó tres mil pinos, que caben en poco terreno, puede contar, por la vaja, con cuatro, ó seis mil pesetas para un apuro. Observo que el que hizo y hace por tenerlos, tienelos; y parece indolencia ni se propaguen mas por que basta escarbar la tierra y meterle algunos piñones de trecho en trecho. En latin, italiano son como el castellano; el gallego y el portugues es piñeiro. No sé por que esta voz piñeiro, en gallego y portugues se separan del latin mas que la castellana y italiana; pero si se que hay varios apellidos con la voz Piñeiro, y de ninguno sé que se apellide, pino. [Esta entrada procede dun apéndice de voces botánicas].

Luís Aguirre del Río (1858): Diccionario del dialecto gallego, ed. de Carme Hermida Gulías, CSIC-IPS, 2007
piñeiro ne

Pino. Port. id. Apellido de familias muy nobles y lugares. DG (V.). [No orixinal, alfabetizado antes de "piñota"]

Francisco Javier Rodríguez (1863): Diccionario gallego-castellano, ed. de Antonio dela Iglesia González, A Coruña,
Piñeiro

1. Pino, árbol resinoso comun y de varias especies. En port. id.

________

2. Apellido de familias y de una multitud de lugares y parroquias, y en Astúrias un lugar.

Juan Manuel Pintos Villar (1865c): Vocabulario gallego-castellano, ed. de Margarita Neira e Xesús Riveiro, A Coruña, RAG, 2000
piñeiro

Pino.

Juan Cuveiro Piñol (1876): Diccionario Gallego, Barcelona
PIÑEIRO BRAVO

Pino carrasco, árbol de la familia coníferas, de hojas mellizas, rígidas, piñas aovado-cónicas, agudas, de la longitud de las hojas, casi mellizas, redondeadas en la base; crece con mas abundancia en el Courel. Dá la trementina, que es vulneraria, diurética y rubefaciente. Pinus silvestris.

PIÑEIRO BRAVO ó RODEÑO

Pino rodeno de la misma familia que el anterior, de hojas mellizas muy largas, rígidas, punzantes, provistas en la base de una escama redoblada, piñas oblongo-cónicas, solitarias, obtusas, muy lampiñas, brillantes con escamas terminadas en punta lanceolada-curva, muy comun en todos los distritos. Dá trementina, y de ella se obtiene la miera. Pinus marítima.

PIÑEIRO MANSO

Pino doncel, y pino albár, árbol de hojas mellizas, las primordiales pestañosas, piñas aovadas, obtusas, casi inermes, mas largas que las hojas; crece en los bosques del N.O. y en varios otros. Las semillas ó piñones son dulces y alimenticios. Pinus pinea.

Marcial Valladares Núñez (1884): Diccionario gallego-castellano, Santiago, Imp. Seminario Conciliar
PIÑEIRO

Pino. Dícese generalmente del Pino manso, doncel, ó albar

________

Apellido de familia.

¡Ai que piñeiro tan alto...!
N'o medio tèn mil enredos.
O galan de mòitas damas
nunca está c'os ollos quedos.
Cant. pop.

X. Filgueira Valverde, L. Tobío Fernandes, A. Magariños Negreira e X. Cordal Carús (1926): Vocabulario popular galego-castelán (publicado por entregas en El Pueblo Gallego)
PIÑEIRO sm.

Pino.

Leandro Carré Alvarellos (1928-1931): Diccionario galego-castelán, 1ª ed., Lar, A Cruña, 1926-1931
piñeiros. m.

Pino. Arbol conífero.

________

El que vende piñas.

Leandro Carré Alvarellos (1933): Diccionario galego-castelán, Segunda Edizón, A Coruña, Roel
piñeiro

El que vende piñas.

____s. m.

Pino. Árbol conífero.

José Ibáñez Fernández (1950): Diccionario galego da rima e galego-castelán, Madrid
piñeiros. m.

Pino. El que vende piñas.

Leandro Carré Alvarellos (1951): Diccionario galego-castelán, Terceira Edizón, A Coruña, Roel
piñeiro s. m.

Pino. Árbol conífero.

________

El que vende piñas.

________

Pinar.

________

Gallo que tiene la cresta doble.

Eladio Rodríguez González (1958-1961): Diccionario enciclopédico gallego-castellano, Galaxia, Vigo
PIÑEIRO s. m.

Pino, árbol siempre verde de la familia de las coníferas, del que se extrae la resina y cuya madera se usa mucho en Galicia; PINO.

________

El que vende pinos.

________

Los PIÑEIROS abundan en nuestra región, formando numerosos bosques y dando al paisaje gallego la severa tonalidad de su verdor obscuro y perenne.

________

Piñeiro bravo, compréndense en Galicia dos especies: el pino carrasco y el pino negral. Crecen en grandes masas en la zona marítima de nuestro litoral y también en el interior del país.

________

Piñeiro manso, pino albar, pino doncel o pino piñonero, árbol bastante conocido en Galicia, aunque no es tan común como el piñeiro bravo. Es de tronco grisáceo, ramas horizontales, formando copa compacta hemisférica y hojas algo punzantes. Sus piñas son gruesamente aovadas y los piñones, relativamente grandes, cilindráceos y pálidos, tienen de 15 a 20 mm. y son dulces, alimenticios y muy estimados. El árbol florece en Abril y Mayo, y se encuentra en la región litoral lo mismo que en la media de Galicia.

Aníbal Otero Álvarez (1963): Contribución al léxico gallego y asturiano, Archivum (Oviedo) XIII, pp. 49-66
piñeiro

Dícese del pollo que tarda en echar la pluma, y la primera que echa es torcida hacia arriba. Rizal. DEL LAT. PINNA. (CLGA09)

X. L. Franco Grande (1972): Diccionario galego-castelán, 2ª ed., Galaxia, Vigo
piñeiro s. m.

Pino.

Leandro Carré Alvarellos (1979): Diccionario galego-castelán e Vocabulario castelán -galego, A Coruña, Moret
Piñeiro s. m.

Pino. Árbol conífero.

________

El que vende piñas.

________

Pinar.

________

Gallo que tiene la cresta doble.

M. do Carme Ríos Panisse (1983): Nomenclatura de la flora y fauna marítimas de Galicia. II. Mamíferos, aves y algas, Universidade de Santiago, Verba anexo 19
piñeiro

Halidrys siliquosa (L.): Rianxo. Etim. Su forma redonda y puntiaguda la asemeja algo a la hoja del pino, o a una de sus ramas.

Constantino García González (1985): Glosario de voces galegas de hoxe, Universidade de Santiago, Verba, anexo 27
piñeiro m.

1. var. de pino 1;

________

2. var. de pinal.

piñeiro adj.

(Fea. Raz. Lax. Sco. San. Com. Mel. Oir. Val.), piñón (Caa. Cab. Gui.) aplícase al gallo que no tiene cresta.

E. Losada, J. Castro e E. Niño, (1992): Nomenclatura vernácula da flora vascular galega, Xunta de Galicia
piñeiro

Pinus

piñeiro bravo

Pinus pinaster Aiton

piñeiro do país

Pinus pinaster Aiton

piñeiro galego

Pinus pinaster Aiton

piñeiro dos piñóns

Pinus pinea L.

piñeiro manso

Pinus pinea L.

piñeiro real

Pinus pinea L.

piñeiro de Monterrei

Pinus radiata D. Don

piñeiro de repoboación

Pinus radiata D. Don

piñeiro insigne

Pinus radiata D. Don

piñeiro

Pinus sylvestris L.

piñeiro bravo

Pinus sylvestris L.

piñeiro do país

Pinus sylvestris L.

piñeiro roxo

Pinus sylvestris L.

piñeiro rubio

Pinus sylvestris L.

piñeiro silvestre

Pinus sylvestris L.