M. C. Barreiro (1995): A documentación notarial do concello de Noia (ss. XIV-XVI). Tese de doutoramento. Universidade de Santiago de Compostela [Glosario, pp. 155-456].
couto	subst.	.- subst. 'conxunto de varios lugares, aldeas ou parroquias que formaban un feudo ou territorio señorial e que estaban privilexiadas na exención dalgunhas cargas por pertencer directamente ó señor'. Couto, 3.29 (1342) "Eu, Affomso Eanes, notario jurado do sseñor arçibispo de Santiago ẽna ssúa vylla et couto de Ssardineyro, a esto ffoy pressente".

F. R. Tato Plaza (1986): Léxico do Libro de Actas do Concello de Santiago (1416-1422).Vol. I (Glosario A-D). Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
[couto]	m.	s. m. Couto, espacio xeográfico sobre o que un particular exerce xurisdicción, normalmente en virtude dunha concesión rexia: "E eu Afonso Garçia, notario por Garçia Fernandes, endeantado mayor de Galiza por noso sennor el rey en todas suas terras, coutos e vilas e lugares, jurdiçon e sennorio de Galiza" (5887).

M. de Miguel (1977): Vocabulario gallego medieval en documentos del s. XIII anteriores a 1275. Memoria de licenciatura. Universidad de Valladolid.
cocto couto	subst.	.- subst. 'propiedad privada, coto'. Del latín CAUTUM; a. 1258-61 "que o abade tenya de cocto do moesteyro" (33.6), "ende ao cocto de Lestido" (34.21), 34.21, 35.4,9-10, 36.21, 40.14,22, 41.10,21, 43.5, "que les teniã forçados sous coctos en algunos lugares" (31.5) 31.9, 33.21, 34.15; a. 1262 "uossas tres quartas do couto et da herdade" (47.15); a. 1271 "en todo o couto de Monfferro" (61.3); a. 1274, 65.20.

M. C. Barreiro (1985): O léxico dos Miragres de Santiago. Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
couto	subst.	.- subst. " coto, terreno acotado". 12.4 "et chegou a hũu couto de Santiago".

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
couto	m.	m. 1. "Couto, terreo cercado sobre o que un particular exerce xurisdicción, normalmente en virtude dunha concesión rexia".
____		couto (2): "ten dúas leyras ẽno / couto de Mjño" 2912, 2927.
____	____	2. "Couto, multa, pena pecuniaria".
____	____	couto (2): "Johán Boo avía posto couto e ẽbargo / en hũa súa herdade" 2972, "el alçaua e quitaua o dito couto / e enbargo en quanto podía e de dereyto deuja" 2975.
____	____	Do lat. cautum "disposición preventiva nas leis", neutro de cautus "garantido", "asegurado", part. de cavēre "ter coidado", "tomar precaucións", "garantir". As documentacións máis antigas remóntanse a textos portugueses do séc. XI: couto en 1082, coito en 1311 (DELP s.v. cauto). Hai abundantes documentacións galegas medievais desde o XIII: cocto en 1258-1261, copto en 1257, couto en 1260 (Martínez Montederramo s.v.), en 1288 (Martín Ribas de Sil, s.v.), e en 1416-1422 (Tato Santiago s.v.). Actualmente en port. utilízase o cultismo cauto, e en gal. segue viva a forma tradicional, couto.