freura friura
| |
'frialdad' , de frio. Una vez: freuras 345.39 "nõ moram nẽhũus porlas grãdes - " (en 345.39-346.40 corregí freuras para caenturas ). La misma forma en Giraldo Alveitaria "e nom estee ao aar ca a freura destas heruas se bem coberto nom fosse ho faria ligeiramente arrefeecer" (RL XII, 11.3); Orto Esposo 215.15; s. XV "tibo e morno he, pero mais chegado a congelamento de freura, qua dos pecados en que eu cay" (Inéd. Alcob. I, 179; cita de Machado, DELP1 1034a). La forma normal es friura, desde el XIII: CSM 91.29 "primeiro con friura / os fillava, e desi / queimavan peyor que fogo"; Miragres "que lle vẽo a door de fryura dos nerueos" (p. 40), "a friura que tina" (p. 41); Cr. Troyana "et outras uezes en caentura et en outras en grã friura" (II, 28.3); Gal. Estoria "por rrazõ da fryura desa terra hu el rreynaua" (259.24); Tratado Albeitaria "se descuberto andase fora por rrason da friura poderia adoeçer" (BCMO XI, 349.25); Giraldo Alveitaria "a frjura da auga doçe" (RL XII, 10.9); D. Eduarte Ensinança "secura ou frihura da mãao" (113.9). En gall. la dan como ant. Valladares y Carré; como normal Cuveiro y E. Rodríguez, que cita un ej. Es voz rara, pero puede oírse. En port. la registra Morais sin documentación. En cast. se anticuó, conociéndose hoy en leonés, astur. y Venezuela (Corominas DCELC II, 578). |