podengo
| |
' podenco' , de origen incierto, tal vez prerromano o germánico (cfr. exposición del problema en Corominas DCELC III, 826-828; Nascentes p. 632, y REW 6698). Dos veces: podengos 134.6,7 "caerõlle os - no rastro do conde... et o arçipreste yndo enpos os - ouue d' achar o conde". Desde el s. XI: a. 1060 "et acebimus de uos alia que mici bene complagui et uno potemgo in pretio" (PMH Diplom. 264); a. 1074 "accipio de te uno accipiter et uno potenco" (id. 317); a. 1188-1230 "et por podenco aud alano II morabitinos" (PMH Leges 776); Afonso X (B 457) "e podengo de rriba de Sil" (9), (B 459) "poys que me ffoy el ffurtar / meu podengu'e mho negar... mandou m' el ffurtar Aluor / o meu podengo melhor" (4, 11); Cr. 1344 "e, quãdo elle ally meteu os podengos, começarõ a ladrar" (III, 75); Livros Falcoaria "nos podenguos, que sejão bem ensinados na ferida" (BF I, 213.209). Cfr. IV Livro de Linhagens "veeron a pellejar hum alaão e huuma podemga... a podemga trauou ao alaão em a garganta e matouo" (Textos Port. Med. 479). Más ejs. en Morais (extrañamente falta en los diccionarios galls.). Formas casts. en Corominas DCELC y Alvar F. Sepúlveda s.v. podenco. |