sobraçar sobraçar sobarcar
| |
' poner o recoger bajo el brazo' , de so + braço, o ya de un vulg. *SŬB-BRACCHĬĀRE (REW 8350). Extraña la suposición de Corominas DCELC I, 6b y n. 2, que ve en sobraçar un cruce de so bracar con abraçar. Formas: sobraçou 614.19, 625.6 y 627.14 "et - o mãto", sobraçados 584.37 "os mãtos - ". Desde el XIII: Pero da Ponte (1160, 1626) "topou comig' e sobraçou o manto / e quis en mi achantar o caralho" (5); Cr. 1344 "e todollos outros que ficarõ enno paaço sobraçarõ os mãtos et poseronsse ante o Cide por o guardar" (fol. 251aR), "et sobraçou o mãto et quis ferir Fernãd' afomso" (fol. 257bR). Ejs. desde el XVI en Morais (sobraçado y sobraçar; en gall. no existe). Hay la variante sobarcar en los Cancioneros: Martin Soarez (972, 1364) "ca lhi vyron trager / hun citolon muy grande sobarcado" (3; los Machado leen sobarçado ); Afonso Lopez de Baian (1080, 1470) "e sobarcad'un uelh' espadarrõ" (15; los Machado sobarçado; Nunes Crest. Arc. p. 401 sobraçado ). Aparece raramente en cast. ant. sobraçar (Alexandre 989, 1036; PCG 603a42, 620b45, 621b28,34). |