çendal cendato
| |
'cendal, tela de seda ' , del prov. ant. cendal, éste posiblemente del lat. SINDON, -ONIS, de origen gr. Se conoce cendale en 867 en Italia, cendalum en 837, documento belga en Du Cange (Véase Wartburg FEW XI, 641-2; Corominas DCELC I, 760-1; IV, 964; REW 7935. Es etimología de Diez Etymol. 346). Dos veces: 661.10,19 "hũu cambays de - delgado... hũus sobresinaes de - uerde". Desde el s. XIII (Machado, DELP1 549b, DELP2 585, en 1330): CSM 35.21 "outrossi dos seus cabelos envoltos en un cendal", 73.22 "fillou hũa casula de branco çendal" (también 81.30, 148.13, 292.74); Lopo Liaz (948, 1341) "seu brial / que era nou' e de cendal" (7,14,21); Vasco Gil e Afonso X (B 1512) "nunca ui melhor / quen assy torna pena de çendal" (21); a. 1330 "itẽ dous destalhos de çendal itẽ hũa colcha de çendal cardão" (Portel p. LXXXVI); Cr. Troyana "hun paño de çendal" (I, 239.10); a. 1364 "hũa vistymenta ffestiual que tem o manto de çendal... hum manto quaresmal de çendal... hũa capa de çendal vjado" (Machado Voc. XIV 233, 234, 236); Graal "filhou uũ cendal vermelho" (I, 97) (véase Magne Demanda Graal III, 125-126, Gloss. Graal 264). Cfr. cendato en a. 1270 "unam colcham de cendato" (CDGH 189 y 191); a. 1283 "unam colcham de cendato" (id. 253). En cast. desde el Cid (ejs. en Pidal Cid II, 571-572; Castro Aranceles, RFE VIII, 333-334; Cejador Dicc. Cervantes 253; Tilander F. aragon. descon. 1348 s.v.; Pottier Invent. aragonais 128; Alfau Nomenclatura 74-77). |