conuidar
| |
'convidar ' , del lat. vulg. *CONVĪTĀRE (cruce de INVITARE con CONVIVIUM. No hay razón ninguna para considerarlo catalanismo como en REW 2200). Formas: cõuidar 176.16; cõuidou 176.18 " - outrosy todolos de B. et aos outros", cõuydouo 441.11, convidoo 792.20, conuidoo 813.225, conuidoos 275.5, cõvidoos 490.7; cõuidados 290.29 "os auja - ". Se documenta desde el s. XIII: CSM 95.31 "ca ele os convidava e os recebia", 386.2,35,46 "como santa M. avondou de pescado al Rey don A. con mui gran gente que convidara en Sevilla... foron convidados / todos del Rey que comesen con el... en convidar tan gran gente", etc.; Pero da Ponte (1163, 1629) "e seyu m' a conuydar no caminho un infançon / e tanto me conuidou / que ouuj logo a iantar con el" (3, 5); Afons' Eanes do Coton (1112, 1580) "foy dom Ffagundo huũ dia conuidar / dous caualeyros pera seu iantar" (1), etc.; a. 1283 "disto forõ testimoyas conuidadas" (Salazar 90.21); Cr. Troyana "conuidalos ey que çeem conmigo" (II, 157.5); Cr. 1344 "e cõvidouho... que jugasse cõ elle as tavollas" (III, 153), "e cõvydouos pera cearem aquella noyte com elle" (III, 238); Imitação Cristo "elle nos convida e amoesta pera seguirmos sua vida" (p. 11.4); Soliloquio "assy como se fosse convidada pera bõos manjares" (49.27). En cast. desde el Cid (véase Corominas DCELC II, 1007). |