abater
| |
'abatir, derribar ' , del lat. tardío ABBATT(U)ĔRE (REW 11), forma hipotética en Bloch-Wartburg s.v. abattre, no en el FEW I, 3b; en la Lex Salica (s. VI) se documenta abbattere. Para Corominas DCELC derivado de batir. Una vez en la Crónica: 426.23 "rreçebendo muytas feridas et dando muytos golpes por lle abater a syna". En Machado (DELP1 22b; DELP2 31-32) la primera documentación es del s. XV: a. 1440 "duas tinas... de feitio de çertas aduellas e fundagem e barras e arcos e vimẽes e tonees que sse abaterom" (Docum. das Chanc. Reais relativos a Marrocos I, 171). Pero aparece ya en el s. XIII: CSM 237.87 F "porque é ja o dem' abatudo" (E: "demo batudo" ). También en la Cr. Troyana "serian y... moytos caualleyros abatidos dos caualos" (I, 147.20); Gal. Estoria "nẽ ha podessem quebrantar nẽ abater nẽ danar em nẽgũa maneyra" (37.10). En cast. desde el Cid: "abatio a siete e a quatro matava" (2397). Cfr. DHLE I, 63-67. |