logo sli logo ilg DDGM - Dicionario de dicionarios do galego medieval

Dicionario de dicionarios do galego medieval

Corpus lexicográfico medieval da lingua galega


Está a procurar a palabra adagara como lema no Dicionario de dicionarios do galego medieval.4 Rows
- Número de acepcións atopadas: 4.
- Distribución por dicionarios: CRÓNICA TROIANA (1), CRÓNICA XERAL (1), CRONOLOXÍA (1), MIRAGRES DE SANTIAGO (1).

Se desexa realizar outra pescuda, pode calcar aquí.

K. M. Parker (1958): Vocabulario de la Crónica Troyana. Salamanca: Universidad.
adagara
f. f. pequeño escudo de cuero, oval de forma: lançauan moytas saetas... a que sse non podian teer escudos nen adagaras, I 170.10, I 224.29, II 142.31. M-P adaragas. Cid. adágara. {Cf. daguera}

R. Lorenzo (1977): La traducción gallega de la Crónica General y de la Crónica de Castilla. Vol. II (Glosario). Ourense: Instituto de Estudios Orensanos Padre Feijóo.
adagara
adarága
adarga
adaraga
adarga
adáraga
adágara
adarga
dagara
'adarga, escudo ' , del árabe AD-DÁRAQA (Martí registra dáraqa y dáraka, P. Alcalá Vocabulista, daráca, dárca ). Debe rechazarse la suposición de Neuvonen (Arabismos, p. 130-1), que acentúa adarága; el hecho de que en P. Alcalá Vocabulista se encuentre daráca sólo indica la evolución tardía de la palabra. Sin pies ni cabeza son las consideraciones de Machado (DELP1 73b-74a, DELP2 97a). Para él adarga deriva de AD-DARGHÂ, forma occidental, correspondiente al clásico y oriental AD-DARQÂ, pues sería difícil explicar la sonorización de la q. La forma adaraga vendría de adarga con epéntesis de -a-. No tiene en cuenta la cronología de ambas palabras y desconoce las formas registradas por Martí y Alcalá Vocabulista. Aparece una vez en el ms.: adágaras 748.68 "et todos tijnã lanças et - et espadas". La metátesis adáraga > adágara se explica fácilmente en la acentuación esdrújula. La primera documentación es del s. XI: a. 1041 "et una adaraga preciata in duas equas" (PMH Diplom. 194). Vuelvo a encontrarla en el XIV: Cr. Troyana "lançauan moytas saetas... a que se non podian teer escudos nen adagaras" (I, 170.10; otro ms. adaragas ); Miragres "et tiña hũu caualo rroã et tina hũa adagara rredonda" (p. 141); adarga se encuentra en la Cr. 1344: "et todos tijnham lanças et espadas et adargas" (fol. 282aV). Es ésta la forma corriente desde el s. XVI (Morais, Magne DMC s.v.). Aislada aparece la forma dagara: a. 1364 "scudos grandes, it. quatro pequenos come dagaras" (Machado Voc. XIV 242); en el s. XV darga (Machado DELP ). En cast. existen también diversas variantes. La forma más antigua es adágara, en el Cid "tanta adágara foradar e passar" (727); adáraga es la del XIII (General Estoria 568b21) y aún se documenta en el XVI (Celestina, ed. Foulché-Delbosc, Bibl. Hisp. 1900, p. 147); adarga en el Poema Alfonso XI; Tafur (87); en 1348 (F. aragon. descon. 1348, ed. Tilander, § 24.5; glos. p. 35-6). Véase REW 2471; Dozy-Engelmann 41; Eguilaz 48; Corominas DCELC I, 35-6; Giese Waffen, 99-100; Neuvonen; Pidal Cid, s.v.; DHLE I, 666-667; Machado (DELP1 73-74, DELP2 97a; Gloss. CBN 57b; Infl. Arábica I, 59).

R. Lorenzo (1968): Sobre cronologia do vocabulário galego-português. Vigo: Galaxia.
{adarga
dagara
daguera
adagara}
.- ADARGA (73b: 1041 adaraga; darga XV; adagara XIV sem doc.): Cr. 1344 "espadas et adargas" (282aV); 1364 "scudos... quatro pequenos come dagaras" (Voc. XIV, 242); Cr. Troyana "ou quaes dagueras" (II 55.9); Miragres "hũa adagara rredonda" (141).

M. C. Barreiro (1985): O léxico dos Miragres de Santiago. Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
adagara
subst. .- subst. " adarga, escudo de cuero". 141.9 "et tiña hũu caualo rroã et tina hũa adagara rredonda".




Seminario de Lingüística Informática - Grupo TALG / Instituto da Lingua Galega, 2006-2022
O Dicionario de dicionarios do galego medieval é obra de Ernesto González Seoane (coord.), María Álvarez de la Granja e Ana Isabel Boullón Agrelo
Procesamento informático e versión para web: Xavier Gómez Guinovart

Powered by Debian    Powered by Apache    Powered by PHP    Powered by MySQL