fondar fundar Fondar afondar fondar fundar
| |
'hundirse, ahondarse' 'hundir, introducir, cimentar' , del lat. FŬNDĀRE (REW 3580). Dos veces: fondaua 801.38 "semellaua que o çeo et a terra toda sse - ", fũdada 887.9 "a Torre do Ouro com̃o esta - eno mar". Fondar está en relación con afondar 'ahondar' y aparece en las CSM 33.20 "hũa nave... começou-ss' a fondar / con romeus mais d' oitocentos", cfr. 112.23 "querendoss' a nav'afondar", 226.1 "do mõesteiro... que ss' affondou". El ej. correspondiente en la PCG es "todo se fondia" (726b20). No tengo otros ejs. para la acepción 'hundirse, ahondarse' . La forma fondar aparece en otros textos, pero con la acepción 'cimentar, fundar' : Nunes Contr. "e sei fondado en estas cousas; assy foi fondado eno amor de Deus que..." (RL XXVII, 40-41); Aves "as obras que fazẽ son raras e mal fondadas" (p. 30.23-24); Corónica Iria "et quanto traballaron por fondar et acreçentar os santos et devotos lugares" (p. 31). El v. fundar 'fundar, cimentar' es normal desde el XIII: a. 1294 "alargarem contra o mar duas bracas e fundarsse per hy o muro" (Desc. Portug. I, Suplem. 18); R. S. Bento "veerõ os rrios, soprarõ os vẽtos e ĩpeçarõ naquela casa e nõ caeu; a certas era fũdada sobre pedra" (RBF V, 22); Cr. 1344 "a torre do ouro que he fundada no mar" (fol. 316bR); Aves "a esperança firme e bẽ fundada que ha" (p. 35.7), "como a casa que se funda sobrelo gram penedo he mais firme ca outra, assi todalas cousas que se fundã sobrelos dictos e sobrelos feictos de N. S. J. C. sõ mais firmes" (p. 55.31,33); Soliloquio "nem lhe he mais ligeiro de fundar a terra sobre as agoas que fundar as agoas sobre a terra" (21.21-22), etc. Cfr. ya a. 870 "baselica sita et fundata est in villa" (PMH Diplom. 3); a. 882 "cuius baselica fumdamus in uilla... ipsa baselica que nos fundamus" (id. 6). |