W. Mettmann (1972): Cantigas de Santa María de Afonso X, o Sábio. Vol. IV (Glossário). Coimbra: Universidade.
almallo	s. m.:	s. m.: novilho: 51.50 quis ir vende-lo almallo; 51.63 non ouv'y boi nen almallo / que tan ben tirar podesse o carro.

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
almallo	m.	m. "Almallo, boi ou touro semental".
____		almallos (1): "por se quitar de pleitos, debates e cõtiẽdas que entre / eles era[n] ou esperauã aver sobre rrasõ de seus almallos e cõtas e / verias" 675.
____	____	Do lat. anĭmālia, plural de anĭmal "animal" (DCECH s.v. alimaña). Machado considera que vén de *animaliu-, sin. de animale- (DELP s.v. almalho). Unha forma latinizada, almalium, documéntase en textos port. desde 1200-1201; almalio en 1253 (Lorenzo Cronologia s.v. almalho). En textos galegos tamén desde o XIII: almalo en 1270-1272 e almallo nas CSM; máis tarde, nun texto de 1477 citado por Sarmiento Catálogo (p. 294); tamén hai almallo e almallos en 1474 (CDGH pp. 65 e 74 respectivamente). En port. subsistiu só a nivel dialectal no alto Miño coa forma armalho "boi enteiro" (Leite de Vasconcelos, Obs. Elucidário, pp. 116-7). No gal. mod. rexístrase amais do común almallo, as var. armallo e almaio (García GVGH s.v.).