arder arcer
| |
'arder ' , del lat. ARDĒRE (REW 620); arderõ 902.66 "et ẽno mar mesmo - muytas peñas"; ardeo 902.67 "et de Çamora - o muro". Desde el s. XIII: CSM 4.2,65 "como santa Maria guardou ao fillo do judeu que non ardesse... / e u o forn' arder vyu / mete-o dentro", 19.30 "poilos malapresos arder-s' assi viron", etc.; Nuno Treez (807, 1202) "nunca tantos estadaes / arderan ant' o seu altar... / nunca tantos estadaes / arderan ant' o meu senhor... / por end' ardera, uos digo, / ant' el lume de bogia" (16,22,33). Por ej. en el XIV: a. 1303 "ante que a uilla de Betanços ardesse" (Salazar 102.7); Cr. Troyana "ouuo tan gran saña que todo ardia con mao talent" (I, 115.23), "non pareçia y chama nen lume et non quedaua de arder noyte nen dia" (I, 330.24); Miragres "diserõ que virã arder de noyte sobre lo seu moymẽto candeas por vertude" (p. 14), "hũa estrela... que lançaua de si rrayos que arrdiã com̃o fogo" (32), etc.; Gal. Estoria "et tã grandes forõ os fogos que ardeu toda a erua" (18.29), "et por terras atam quentes que se ençenderiã et arderiã" (176.18), "que arde tanto que queyma" (184.24); en la Corónica Iria "et apertamente viian grandes lumes de candeas arder" (p. 42). Véanse más ejs. en Machado (Gloss. CBN, 143 ab; Notas RP X, 121), Magne Gloss. Graal 140-141 y Elucidário (ed. Fiúza) p. 554b-556b (Viterbo Elucidário inventó un inf. arcer, que algunos diccionarios apropiaron). En cast. ya en las Glosas Sil. |