asperança
| |
'esperanza ' , de asperar (desterró al lat. SPES ). Formas: asperança 532.2-3 (c. 363) "nõ auia - en acorro", 823.40-41, 891.17, asperãca 369.19 "teño - que me saques de seruydõe"; asperãça 522.11, 532.1 (c. 363), 537.37 (ms. asperaçõ ). Desde el s. XIII: CSM 23.25 "e con aquest' asperança foi aa eigreja", 297.20 "com' a cousa viva recebe por asperança / vertude", 303.3 "por fol tenno quen na Virgen non a mui grand' asperança", etc.; Airas Nunez (457, 873) "poys mjn amor non quer leyxar / e da m' esforç' e asperança / mal uenha a quen sse del desasperar" (8,17,27); D. Denis (99, 516) "mays non con asperança" (18); Miragres "que nõ desanpara aqueles que en el hã asperãça" (178); Cr. Troyana "ouuo tan gran pauor que non auja asperança en sua vida" (I, 119.2); Gal. Estoria "por que eu aja por ty çerta asperança de véér et saber as fontes do Nylo" (181.16). Aún en el XV: Frades Menores "e comtra asperança humanall foy livrado por os mereçimentos do samto" (I, 303). Pero ya desde el XIII la forma mod.: CSM 24.12 "mas na Virgen de coraçon / avia esperança", 62.42 "e foi a seu fillo con esperança", 115.14 "da mui nobre sperança"; Estevan da Guarda (128-9, 1323) "quand' el a sperança perdeu / das planetas" (26); a. 1253-1254? "assi como a señor en que fazo esperanza de todo ben" (Salazar 12.10); Cr. 1344 "tenho fe e fyrme sperança ẽ ti que ainda me faras merece" (III, 369); Frades Menores "di-me, se te praz, se tu se tẽes esperamça. E disse-lhe frey Gill: aquelle que nom tem fee como tem asperamça" (I, 182); Imitação Cristo "que põoe sua sperança nos homẽs" (p. 18.3), etc.; Soliloquio "e minha doçe sperãça" (p. 4.23), etc. (cfr. p. 172). Otros ejs. en Machado Gloss. CBN, 150a y Nunes Contr. RL XXVII, 13. En cast. desde el Cid. En los diccionarios galls. aparece una forma espranza, utilizada por muchos escritores, pero se trata de un disparate. |