astroso
| |
'malo, pérfido, infeliz ' , del lat. ASTRŌSU 'nacido con mala estrella ' (S. Isidoro Etymologiarum X, 13 "astrosus ab astro dictus, quasi malo sidere natus" ). Dos veces: astroso 109.28 "algũu mouro - ... fezo aquela uisom vijr pelo aere", astrosos 192.22 "aquelles mouros - ". Desde el s. XIII: CSM 37.19 "e depois eno conto dos çopos ficava / desses mais astrosos", 47.40 "dizendo: tol-t' astroso, e logo te desfaz", 78.38 "e que y ardesse a carne del astrosa", 89.10, 136.10, 154.7, etc.; D. Denis (B 1540) "e iaz ora o astroso / mui doente, mui noioso / e con medo per ssy caga" (14), etc. (otros ejs. del XIII en Machado Gloss. CBN, 154b-155a); Graal "e chamava-se cativo e astroso" (I, 151), "homem nunca foi teudo por tam astroso como vos seredes" (I, 383); Cr. Troyana "sse chamara catiuo et astrosso de maa uentura... que astrosas uodas" (I, 144.18,26); Cr. 1344 "entom dominguelho feryuho con hũu cuitello astroso que tragia" (fol. 272aR). En el XV: D. Eduarte Ensinança "e assy das outras semelhantes manhas astrosas" (11.17); Virgeu de Consolaçon "o homẽ astroso da pouco e diz e gabasse que da muito" (p. 95). Las acepciones más corrientes eran 'malo, pérfido, infeliz, desgraciado, desventurado, etc.' (ejs. y acepciones en Elucidário, ed. Fiúza, p. 625b-626b; cfr. también Magne Gloss. Graal 164-165). No es palabra del lenguaje mod. (en Morais se citan varios proverbios). En cast. desde el XIII (Berceo S. Mill. 103; PCG 402b6). |