auoo aboo auolo Avoo
| fem. |
'abuelo ' , de una forma vulg. *AVIŎLUS (formada sobre el fem. AVIŎLA ). Formas: auoo 242.17 (ms. A1 abõo ), 269.11, 280.90, 446.5,9 (c. 289), 625.40, 723.6, auoos 90.22 "a que nosos - defenderõ" 588.15 " Valença que foy de seus - " 589.41, 652.13 "et meus - sempre daqui alfaques", 818.33 "com̃o fezerõ os rreys seus - ". Ya desde el s. X una forma intermedia auolo: a. 908 "uilla que dicent uillar de auolo" (PMH Diplom. 11); a. 951 "et habemus de auolos et parentes nostri uillas" (id. 36); a. 1004 "suos auolos et suos parentes" (id. 118) (cfr. a. 1008, 1016, 1030, 1058, 1077 en id. ps. 125, 142, 164, 252, 334). Sigue en el XII: por ej. a. 1113 "et fuit ipsa ereditate de nostro auolo" (Doc. Med. Port. III, 395). Avoo en el XIII: a. 1270 "et por remijmento de meus pecados et de meus auóós" (Salazar 57.8); a. 1275 "et de nossos auóós" (id. 69.6); a. 1296 "de meu padre et de mina madre et de meus auoos" (Sponer 127.23); CSM 214.42 "a Virgen que de Reis ven de todo-los avoos", etc.; Cr. 1344 "foy muy esforçado como seu avoo e seu padre" (III, 245); a. 1344 "el Rej don Affonso Auóó da dicta Jfante" (Doc. brig., 163.58); Miragres "et en que nũca erdou teu padre, nẽ teu avoo, nẽ teu visavoo" (106); Gal. Estoria "seu avóó" (120.11), "a seu avõo" (25.22); Cr. Troyana "anbos erã seus auoos" (II, 245.1); Frades Menores "seu avoo" (II, 258). En port. llega hasta el XVI (por ej. en Sá de Miranda ), pero desde entonces la forma mod. es avô; en gall. mod. abó. |