bafo
| |
'hálito, soplo, aliento ' , del onomatopéyico BAF (REW 878). Dos veces: 315.21,35 "deullj o gafo hũu gran - resollo pellas espadoas... o - que ante sonasti". Desde el s. XIII (Machado DELP1 298a, DELP2 370b, en el XV): CSM 189.21 "ca o poçon saltou dela e feriuo eno rosto, e outrossi fez o bafo / que lle saya da boca, assi que a poucos dias tornou atal come gafo"; Cr. 1344 "dormindo R. deulhe o gafo hũu grande bafo per meo das espadoas que tam ryjo lhe sayo per os peitos que foi hũa grande maravylha... começou em esto cuydar e o que poderya seer aquelle baffo que lhe assy dera per as espadoas... quando te veer ẽ mente o baffo que sonhaste" (III, 304); Cr. Troyana "nõ suspiraua nẽ saya dela bafo" (II, 122.16); Miragres "et moy rregeo tãgeo o corno que pero que era de marfil que o fendeu cõ o bafo" (146); Tratado Albeitaria "et cozeo en ola noua ben cuberta de huun testo que non posa ende seyr bafo nen fumo" (BCMO XII, 96.20); Gal. Estoria " Abel tanto quer dizer cõmo bafo, porque asy cõmo o bafo se vay agiña et se esparge por lo ayre et nõ paresçe..." (10.8); Boosco "e tantos manjares espantosos estom ante os comedores que lançam de si fumo e bafo" (p. 54); Soliloquio "este odor que he Deus he tal que cheyra e pero o bafo nem o vento nem o sopro nõ o derrama mays sempre sta jũto e asumado" (64.30). Otros ejs. en Machado (Gloss. CBN, 183a) y M. Pico (Anotações, RP XXXII, 474). En cast. bafo del XIII al XV; ya en Nebrija baho; desde Dicc. Autor. vaho (Corominas DCELC IV, 665). |