caente caente queente quente
| part. |
'caliente ' , del lat. CALĔNTEM (part. de CALĒRE 'estar caliente, calentarse '). Una vez: 659.35 "agua - ". En XIII y XIV caente: CSM 104.52 "que era sangue caente", 154.33 "ca viian fresc' o sangui e caente", 196.28 "e pois foron ben caentes o metal dentr' adeitava"; Johan Garcia de Guilhade (1102, 1491) "fod' el bon con' e iaz caente" (8); Lopo Liaz (946, 1339) "filhou-lho manto caente" (13); a. 1265 " Maria Caente" (Salazar 51.9); Graal "a agua, que era tam caente que fervia, matou logo a donzela" (II, 270); Tratado Albeitaria "et des ally adeante llauen cono uyño caente as chagas" (BCMO XI, 451); Nunes Contr. "hũa cesta chea de pã caente" (RL XXVII, 29 s.v. de sũu ); Gal. Estoria "achou bõa terra caente et cõplida de viandas" (126.1); Aves "terras onde sse partio porque sõ ja caentes" (p. 36.1). En XIV-XV queente: Pero Menino Falcoaria "ssom de sua natureza mais queẽtes hũus que outros" (36.20); D. Eduarte Ensinança "mais sem receo pelleja quem as costas sente queentes de boa ajuda" (54.6); a. 1438 "honde esta a fonte d' agoa queente" (Ferro2 p. 127); Virgeu de Consolaçon I, 638, 643; Orto Esposo 134.5, 193.30. Desde el XIV la forma mod. quente: Gal. Estoria "et por terras atam quentes que se ençenderiã et arderiã" (176.18); Orto Esposo "quente" (258.36); Livro Enrique "dalhe titela de galinha quente" (p. 16), "a comer aves vivas quentes" (p. 22), etc.; Pero Menino Falcoaria "porque son mais quentes de sua natureza que os outros" (36.9), "e tenno en lugar quente e sẽ vento" (56.6,18); Livros Falcoaria "por causa do tempo quente" (BF I, 208.32); Azurara Cr. Ceuta "que ambos sejam quentes" (p. 4). En cast. desde Berceo. |