F. R. Tato Plaza (1986): Léxico do Libro de Actas do Concello de Santiago (1416-1422).Vol. I (Glosario A-D). Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
capelan {capellan}	m.	s. m. Capelán, sacerdote titular dunha capelanía que celebra os cultos previstos nela e se beneficia das súas rendas: "Sabean todos que eu Afonso Lourenço, rraçoeiro enna igllesia de Santiago et capelan da capela de Santa Catalina" (1883...8602). Outras formas: capellan (5664).

K. M. Parker (1958): Vocabulario de la Crónica Troyana. Salamanca: Universidad.
capelan	m.	[m.] capellán; chaplain: eu fernan martis clerigo et capelan de fernan perez andrade, I xi.21.

R. Lorenzo (1968): Sobre cronologia do vocabulário galego-português. Vigo: Galaxia.
{capelan}		.- CAPELÃO (495a: 1153 sem ex.): 1107 "Suerio Athaniz capellano meo" (Doc. Med. Port. 217).

W. Mettmann (1972): Cantigas de Santa María de Afonso X, o Sábio. Vol. IV (Glossário). Coimbra: Universidade.
capelan	s. m.:	s. m.: capelão: 66.32 (E: capellan), 75.33, 125.64, 128.40, 162.33 Ao crerigo capelan / mandou o bispo aquesto fazer.

M. Rodrigues Lapa (19702): Cantigas d'escarnho e de mal dizer dos cancioneiros medievais galego-portugueses. Vigo: Galaxia ["Vocabulário galego-português", pp. 1-111].
capelan		= capelão: {Johan Vasquiz de Talaveira} Sõo velh', ai, capelan! 247.3.

M. de Miguel (1977): Vocabulario gallego medieval en documentos del s. XIII anteriores a 1275. Memoria de licenciatura. Universidad de Valladolid.
capelan	subst.	.- subst. 'capellán'. Probablemente del provenzal antiguo CAPELAN, del bajo latín CAPPELLĀNUS; a. 1259 "et Rodrigo Diaz capelan" (27.15).