DDGM - Dicionario de dicionarios do galego medieval

Dicionario de dicionarios do galego medieval

Corpus lexicográfico medieval da lingua galega

Está a procurar a palabra caruallo como lema no Dicionario de dicionarios do galego medieval.7 Rows
- Número de acepcións atopadas: 7.
- Distribución por dicionarios: CONCELLO DE NOIA (1), INDICE ANTROPONOMICO RIANXO (1), LIBRO DE NOTAS (ÍNDICE TOPONÍMICO) (1), MIRAGRES DE SANTIAGO (1), LIBRO DE NOTAS (3).

Se desexa realizar outra pescuda, pode calcar aquí.

M. C. Barreiro (1995): A documentación notarial do concello de Noia (ss. XIV-XVI). Tese de doutoramento. Universidade de Santiago de Compostela [Glosario, pp. 155-456].
caruallo
subst. .- subst. 'carballo, árbore que dá como froito a landra'. Caruallo, 1.16 (1332) "uay ffiryr em rredor em hũu caruallo que estaua a so a casa"; 1.17. Caruallos, 39.93 (1439) "Jtem máis o agro de so os caruallos de Maalde, que jas en tojal"; 44.75; 44.78.

M. C. Barreiro (1995): A documentación notarial do concello de Noia (ss. XIV-XVI). Tese de doutoramento. Universidade de Santiago de Compostela [Glosario, pp. 155-456].
caruallo	subst.	.- subst. 'carballo, árbore que dá como froito a landra'. Caruallo, 1.16 (1332) "uay ffiryr em rredor em hũu caruallo que estaua a so a casa"; 1.17. Caruallos, 39.93 (1439) "Jtem máis o agro de so os caruallos de Maalde, que jas en tojal"; 44.75; 44.78.

INDICE ANTROPONOMICO RIANXO
Ferrnand
Caruallo
: 2242.

INDICE ANTROPONOMICO RIANXO
Ferrnand Caruallo		: 2242.

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Índice toponímico].
Caruallo
: 2272, 2272, 2313, 2314, 2351.

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Índice toponímico].
Caruallo		: 2272, 2272, 2313, 2314, 2351.

M. C. Barreiro (1985): O léxico dos Miragres de Santiago. Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
caruallo
subst. .- subst. " roble". 5.3 "hũ[a] pertega de caruallo entorta"; 8.6 "Tomou logo hũa pertega de caruallo".

M. C. Barreiro (1985): O léxico dos Miragres de Santiago. Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
caruallo	subst.	.- subst. " roble". 5.3 "hũ[a] pertega de caruallo entorta"; 8.6 "Tomou logo hũa pertega de caruallo".

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
caruallo
m. m. "Carballo, árbore da familia das fagáceas, moi apreciada pola súa madeira". Nos contextos en que aparece, semella designa-lo terreo coñecido pola presencia desta árbore.

____ caruallo (4): "aforo a vós (...) estas herdades que se siguẽ: (...). Jtem máis, hũu onsao do / caruallo de Lamaçãas, e mais en este caruallo hũu quarto" 2272, 2272, 2313, 2314.

____ ____ De orixe prerromana, formado pola raíz carb-, carv-, quizais "ramallada", de onde "arbusto", "carballo novo". Meier Notas (s.v. carba) recolle outra proposta etimolóxica con base no latín capulum. Documéntase en textos latinos desde o séc. X: carbalio en 985 (DELP s.v. carvalho), e nos romances no séc. XIII (Cunha Dicionário s.v. carvalho). Hai numerosos exemplos na toponimia galega do emprego do nome dunha árbore (Carballo, o Pino, Nogueira, Maceira...) no canto do colectivo ou o plural (Carballeira, Sobral, as Nogais, Castiñeiras, Maceiras, Cerdeiras...); neste caso, é difícil precisar se estamos ante o seu uso como voz común ou se xa se trata dun microtopónimo.

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
caruallo	m.	m. "Carballo, árbore da familia das fagáceas, moi apreciada pola súa madeira". Nos contextos en que aparece, semella designa-lo terreo coñecido pola presencia desta árbore.
____		caruallo (4): "aforo a vós (...) estas herdades que se siguẽ: (...). Jtem máis, hũu onsao do / caruallo de Lamaçãas, e mais en este caruallo hũu quarto" 2272, 2272, 2313, 2314.
____	____	De orixe prerromana, formado pola raíz carb-, carv-, quizais "ramallada", de onde "arbusto", "carballo novo". Meier Notas (s.v. carba) recolle outra proposta etimolóxica con base no latín capulum. Documéntase en textos latinos desde o séc. X: carbalio en 985 (DELP s.v. carvalho), e nos romances no séc. XIII (Cunha Dicionário s.v. carvalho). Hai numerosos exemplos na toponimia galega do emprego do nome dunha árbore (Carballo, o Pino, Nogueira, Maceira...) no canto do colectivo ou o plural (Carballeira, Sobral, as Nogais, Castiñeiras, Maceiras, Cerdeiras...); neste caso, é difícil precisar se estamos ante o seu uso como voz común ou se xa se trata dun microtopónimo.

Seminario de Lingüística Informática - Grupo TALG / Instituto da Lingua Galega, 2006-2022O Dicionario de dicionarios do galego medieval é obra de Ernesto González Seoane (coord.), María Álvarez de la Granja e Ana Isabel Boullón Agrelo
Procesamento informático e versión para web: Xavier Gómez Guinovart