chufador chufar chufa
| v. |
'que se burla, que se chancea, que se jacta, fanfarrón ' , del v. chufar, procedente de la onomatopeya CHUFF, con influjo del lat. vulg. SUFILARE, clás. SIBILARE (cfr. Nascentes p. 181 y Corominas DCELC II, 89-90). Una vez: chufadores 366.16 (c. 220) "et demays que os galegos et os leoneses som muy - et de grã parauoa". Sólo tengo ejs. del XIII: CSM 15.156 "en defendendo os seus de Juyão chufador", 379.38 "et todolos seus chufares / fezo que nada non fossen / macar eran chufadores"; Pedr' Amigo de Sevilha (1193, 1659) "vedes que bisp' e que senhor / que uos cuyda a fazer creer / que é de Conca, mays saber / podedes que é chufador" (25); Lourenço e Rodrigu' Eanes Redondo (V 1032) " Lourenço, tenho que es chufador / e ueio t' ora muy gran loador / de pouco sse non cho creerey" (32) (véase Gloss. CA p. 24). No se emplea en la lengua actual (Morais y Figueiredo se limitan a decir que está desusado). La Cr. 1344 lo elimina: "erã de muitas pallavras e gabamentos" (III, 265). Desde el XIII se conoce chufar 'chancearse, mofarse ' : Johan Garcia de Guilhade (369, 785) "maylo que chufan Guylhade / acá uerrá" (27); Lourenço e Johan Garcia de Guilhade (1105, 1494) "chufar, don Lourenço, chufar" (35); Pedr' Amigo de Sevilha (1195, 1661) "tanben poss' eu, se mi quiser, / come hun gram palmeyro chufar" (31). El sust. chufa 'burla ' desde el XIII: CSM 238.26 "dezia que non era Deus nada neno seu ben / e que o da Virgen fora chuffa ca non outra ren"; Orto Esposo 76.35,37, 341.34; Miragres "et el teuoo por chufa" (200); Graal "el rei que o teve por chufa" (I, 48). Cfr. Magne Gloss. Graal 280 y para el cast. Corominas DCELC. |