confessom confessõ confisson
| |
'confesión ' , del lat. CONFESSIO, -ŌNIS. Formas: confessom 110.39, 119.14; confessõ 288.12 (en los 3 casos A1 confesom ), 657.15 "fezo sua - gẽeral dos seus pecados", cõ(con)fessom 679.6 "fezo sua - geeral". De esta forma tengo ejs. de los ss. XIV-XV: a. 1342 "a resposta e confeson do dito Gomez Eanes" (Duro p. 185); a. 1428 "segundo se prouou por prouaçõ et confesson feyta por ante nos" (Salazar 139.5); Corónica Iria "ena qual ordenou a missa matutinal et dar as penitençias et oir as confessoons et dar as comioos" (84); Frades Menores "firmes em na confessom da santa fe catollica" (I, 349), "asy que esteve longamente sem comfessom" (II, 147). Es el gall. mod. confesón (es la forma pop. que registra Valladares y he oído repetidas veces; falta en Cuveiro, Carré y Franco Grande; extrañamente E. Rodríguez e Irmandades da Fala dan confesión y desconocen la forma propia). En port. mod. confissão desde el XVI, hasta el XV confisson: CSM 14.19 "e morreu sen confisson", 16.32 "dissell' en confisson"; Airas Perez Vuitoron (1086, 1475) "e lhi leixasse Deus morte prender / sen confisson"; s. XIII "do que he uençudo per confissom... en juizo per confisson ou per sentença" (PMH Leges 245), "como quer que sabha sa confisson" (id. 250), "per que a demanda he contestada per confisson" (id. 285); R. S. Bento "per homildosa cõffissõ" (RBF V, 30); Cr. 1344 "logo que os ouve ouvydos em sua confisson" (III, 248);Virgeu de Consolaçon "capitulo... que fala da confisson" (73); Soliloquio "ẽ voz de louvor e de confissom" (12.25), "com estas minhas muy pobres confissoões" (41.9). Véase Elucidário s.v. confissão, confissoens. En cast. desde el XIII. |