crauo clauo cravo clavo
| |
'clavo ' , del lat. CLAVUS (REW 1984). Formas: crauos 103.81 "fezeo pregar cõ - de prata" (A1 clauos ); clauos 898.2,5,8,11 (Ap. A) "assi como N. sacou os - a N. S. I. C.". La forma gall.-port. es cravo desde el XIII: CSM 59.77 "tirou a mão da cruz... lle deu orellada tal / que do cravo a semella / teve", 106.31 "cen cravos darei en don / a Seixon", 255.73 "e por queima-la non deu un cravo"; Pero Menino Falcoaria "dos cravos que nacẽ aos falcões nos pees" (362, etc.); Cr. Troyana "os crauos lle derribou et hun canto do escudo" (I, 284.7); a. 1436 "et de pontoos e crabos e taboas" (Ferro2 p. 404). Del cultismo clavo, que existe también en zonas galls., hay ejs. de los ss. XIV-XV: Aves "pelos clavos con que foy pregado na cruz" (39.19); Corte Imperial "o ferreiro que ante que faça o clauo he homem" (Textos Port. Med. 653); a. 1446 "cada ferradura de caballo con seus clauos... con seus clauos... cada ferradura de mula e de mullo deytada eno pe con seus clauos" (Ferro2 p. 137); Virgeu de Consolaçon "chagado cõ lança e cõ clavos" (53); Vita Chr. (pról. 4d, 27); Frades Menores "amtre aqueles maravilhosos clavos e a outra carne" (I, 119), cfr. "engolio hum cravo de ferro... o cravo atrevessousselhe... e lançou com gramde regidom de força o cravo fora... e a madre levou com devaçom ho moço e o clavo a sua sopultura" (I, 314, 315). En cast. desde el Cid. |