logo sli logo ilg DDGM - Dicionario de dicionarios do galego medieval

Dicionario de dicionarios do galego medieval

Corpus lexicográfico medieval da lingua galega


Está a procurar a palabra cujo como lema no Dicionario de dicionarios do galego medieval.14 Rows
- Número de acepcións atopadas: 14.
- Distribución por dicionarios: CONCELLO DE SANTIAGO (1), CRÓNICA TROIANA (1), CRÓNICA XERAL (1), CRONOLOXÍA (1), CANTIGAS DE SANTA MARÍA (1), CANTIGAS DE ESCARNHO (2), HISTORIA TROIANA (1), MIRAGRES DE SANTIAGO (1), LIBRO DE NOTAS (5).

Se desexa realizar outra pescuda, pode calcar aquí.

F. R. Tato Plaza (1986): Léxico do Libro de Actas do Concello de Santiago (1416-1422).Vol. I (Glosario A-D). Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
cujo
rel. pron. rel. pos. Cuxo, do cal, da cal, de quen, etc.: "segundo que a tevera o dito Bernald Yanes en cujo lugar el soçedia por seer seu herdeiro" (8631, 8848). Outras formas: cujas (2028, 6826).

K. M. Parker (1958): Vocabulario de la Crónica Troyana. Salamanca: Universidad.
cujo
rel. adj. y pron. rel. cuyo; whose: preguntou a pares cujo fillo era, I 134.10, I 117.27, I 234.13.

R. Lorenzo (1977): La traducción gallega de la Crónica General y de la Crónica de Castilla. Vol. II (Glosario). Ourense: Instituto de Estudios Orensanos Padre Feijóo.
cuio
cujo
cuyo
cuia
interr. 'cuyo, cuya, de quien, del cual ' , del lat. CŪIUS (REW 2371). Formas: cuio 94.61 "ao mũge - ospede fora", 107.79 "aquel per - amor eu lidaua", 164.28 "o conde - vasalo era", 246.59 "dos lauradores de - lauor vĩjna auondo de pã", 264.8 "as donas - era o senorio", 279.52 "R. o Boo - linagẽ oie en dia he", 288.7 "en - tempo acaeçeo", 349.7 "Cristo - he o poder de todo et - he o rreyno", 411.12 (c. 262) " - vasalo era", 560.13 "cõmo a senhor natural - seruo he", 659.28 "C. - he o poder", 756.5 "aos frayres - fora antes", 844.10,11 (c. 575) "per - consello et per - siso se guiauã", 888.47 "do senor - seruidor el era", 889.16 " - nume", 896.14 "aquel - seruidor el foy"; cujo 279.48 "rrey G. de C. - fillo foy"; cuyo 21.5 " - vassallo era"; cujos 272.20 "com̃o a senor - naturaes somos"; cuios 659.28 "et - som os reynos", 819.54 "outros lugares meores numes nõ", 823.43 "de nosso senor uasalos nos somos"; cuia 143.29 "tornar a presa a aquelles - era", 161.15 " Santiago - igleia elles quebrãtarõ", 165.44 "en - fegura aquel pareçera", 253.63 "en - casa", 279.46 "don A. o Boo - razõ contaremos", 301.22 "del rrey dõ B. - fora", 597.18 "per - terra passauã", 605.20 "en - casa leixara as donas", 701.54 "aos ricos omes - era a teença" 820.6 "en - razõ", 844.17 " - serua... era"; cuja 279.64 "dona A. - fora Narbona". Desde el s. XIII (Machado, DELP1 715b, DELP2 735, en el XIV): a. 1265 "áá uoz do moesteyro de Sobrado en cuio jur est ia" (Salazar 51.20); CSM 26.77 "cuja est' alma foi fez feitos vãos", etc.; D. Denis (81, 498) "e de cuio loor / non sse pode, per dizer, acabar" (17), (150, 547) "cuio sempr' eu ia serey" (21); Airas Perez Vuitoron (1093, 1482) "con outren, seia cuio quer" (17); Miragres "cujos mãdados teemos" (106); Gal. Estoria "as herdades... que se tornassem ese ãno aos señores cujas eram" (195.21); Cr. Troyana "preguntou a Pares cujo fillo era" (I, 134.10); Graal "estes tendilhões, cujos sam?" (I, 226); a. 1381 "ao dito moesteiro cuia he" (Duro p. 216); a. 1384 "ao dito moesteiro cujo he" (id. p. 216); Aves "e en cuja fazenda travã e rroẽ" (p. 23.33), "Deus per cujo entẽdimento obrã todalas creaturas" (p. 27.13); Imitação Cristo "Deus cujo he qualquer bem que em ti ha" (p. 19.17); F. Lopes Cr. D. Pedro "as pitiçoões que assi levava cujas eram e de que cousa" (p. 104.21), "aquelles cujos forom" (p. 223.56), etc. Como interr. 'de quién ' se usa hasta el s. XVII; con la acepción 'del cual ' lo usa aún Camilo Castelo-Branco en el XIX (véase Morais s.v. cujo; también Leite Matéria fil., 289-90; Moreira Notas, 337-340 y Magne Gloss. Graal 350-351). En gall. se ha perdido la forma propia, usando hoy los malos conocedores de la lengua la forma cast. disfrazada en cuio, cuia. En cast. desde el XIII (Corominas DCELC III, 933-934).

R. Lorenzo (1968): Sobre cronologia do vocabulário galego-português. Vigo: Galaxia.
{cujo
cuio}
.- CUJO (715b: XIV): CSM 26 "cuja est' alma foi fez feitos vãos" (77); 1265 "en cuio jur est ia metuda" (Salazar 51.20).

W. Mettmann (1972): Cantigas de Santa María de Afonso X, o Sábio. Vol. IV (Glossário). Coimbra: Universidade.
cujo
rel.: pron. rel.: 26.77 Cuja est'alma foi fez feitos vãos; 48.2 como Santa Maria tolleu a agua da fonte ao cavaleiro, en cuja erdade estava; 55.78 a Virgen... cujos feitos todo o mund'apregõa; 116.66, 130.9 que perçamos do demo pavor, / En cujo poder outras donas van.

M. Rodrigues Lapa (19702): Cantigas d'escarnho e de mal dizer dos cancioneiros medievais galego-portugueses. Vigo: Galaxia ["Vocabulário galego-português", pp. 1-111].
cujo
= de quem: {Fernan Garcia Esgaravunha} Esta ama, cuj' é Joan Coelho 130.1.
cujo quer
= de que origem for, qualquer que seja a sua casta: {Airas Perez Vuitoron} se algun ome pelejar quiser / aqui con outren, seja cujo quer, / aqui punhad' en seer esforçado 83.17.

K. M. Parker (1977): Vocabulario clasificado de los folios gallegos de la Historia Troyana. Illinois: Applied Literature Press.
cujo
rel. adj. {rel.} cuyo; whose: el Rrey Priamo et a Rreyña Ecuba em cujo tẽpo foy Troya perdida, 10.16, 21.40, 23.26.

M. C. Barreiro (1985): O léxico dos Miragres de Santiago. Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
cujo
rel. .- pron.-adj. rel. " cuyo". A semejanza de los posesivos, es pronombre en cuanto representa algo o a alguien a lo que se aplica el nombre a que "cuyo" precede; pero funciona como adjetivo, puesto que concierta con ese nombre (Cfr. Moliner, DUE , s.v. cuyo ). CUJO, 60.6 "San Johã Avangelista, cujo corpo jaz en Galiza"; 60.10 "arçibispo de Bragãa cujo sofregayo era..."; 72.6 "cujo corpo agora jaz soterrado ascondidamente"; 135.13; 175.5; 178.2; 184.8. CUJOS, 106.10 "cujos mãdados teemos". CUJA, 74.1 "Señor Ihesucristo, en cuja creença eu vy..."; 147.11 "por cuja creẽça eu leixei a mĩa terra"; 191.1 "apostolo Santiago, cuja merçee et ajuda tu chamas"; 201.15 "Eu soo Santiago apostolo cuja casa tu vas".

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
cujo
rel. interr. 1. pron. rel. interr. "de quen".
____ cujo (2): "que o [lugar] / de Agueyros que nõ sabía cujo era nẽ cujo nõ" 2658, 2658, cuja (3): "se / sabẽ cuja he ou cuja foy ou de que parte vẽo" 637, 637, "lle / pregũtara cuja era aquela casa" 2677.
____rel. pos. 2. pron. rel. pos. "do cal".
____ cuja (2): "Áluaro de Rrial, cuja alma Deus aja" 1629, 1827.
________ Do lat. cuius, -a, -um. Documéntase desde o séc. XIII, en 1265 en textos administrativos galegos e mais nas CSM. A primeira acepción, 'de quen', perdurou en port. ata o séc. XVIII (Lorenzo Crónica s.v.); a segunda perdeuse no gal. falado, se ben hai intentos de recuperalo pola vía culta (Gram. Gal., p. 287).




Seminario de Lingüística Informática - Grupo TALG / Instituto da Lingua Galega, 2006-2022
O Dicionario de dicionarios do galego medieval é obra de Ernesto González Seoane (coord.), María Álvarez de la Granja e Ana Isabel Boullón Agrelo
Procesamento informático e versión para web: Xavier Gómez Guinovart

Powered by Debian    Powered by Apache    Powered by PHP    Powered by MySQL