cuio cujo cuyo cuia
| interr. |
'cuyo, cuya, de quien, del cual ' , del lat. CŪIUS (REW 2371). Formas: cuio 94.61 "ao mũge - ospede fora", 107.79 "aquel per - amor eu lidaua", 164.28 "o conde - vasalo era", 246.59 "dos lauradores de - lauor vĩjna auondo de pã", 264.8 "as donas - era o senorio", 279.52 "R. o Boo - linagẽ oie en dia he", 288.7 "en - tempo acaeçeo", 349.7 "Cristo - he o poder de todo et - he o rreyno", 411.12 (c. 262) " - vasalo era", 560.13 "cõmo a senhor natural - seruo he", 659.28 "C. - he o poder", 756.5 "aos frayres - fora antes", 844.10,11 (c. 575) "per - consello et per - siso se guiauã", 888.47 "do senor - seruidor el era", 889.16 " - nume", 896.14 "aquel - seruidor el foy"; cujo 279.48 "rrey G. de C. - fillo foy"; cuyo 21.5 " - vassallo era"; cujos 272.20 "com̃o a senor - naturaes somos"; cuios 659.28 "et - som os reynos", 819.54 "outros lugares meores numes nõ", 823.43 "de nosso senor uasalos nos somos"; cuia 143.29 "tornar a presa a aquelles - era", 161.15 " Santiago - igleia elles quebrãtarõ", 165.44 "en - fegura aquel pareçera", 253.63 "en - casa", 279.46 "don A. o Boo - razõ contaremos", 301.22 "del rrey dõ B. - fora", 597.18 "per - terra passauã", 605.20 "en - casa leixara as donas", 701.54 "aos ricos omes - era a teença" 820.6 "en - razõ", 844.17 " - serua... era"; cuja 279.64 "dona A. - fora Narbona". Desde el s. XIII (Machado, DELP1 715b, DELP2 735, en el XIV): a. 1265 "áá uoz do moesteyro de Sobrado en cuio jur est ia" (Salazar 51.20); CSM 26.77 "cuja est' alma foi fez feitos vãos", etc.; D. Denis (81, 498) "e de cuio loor / non sse pode, per dizer, acabar" (17), (150, 547) "cuio sempr' eu ia serey" (21); Airas Perez Vuitoron (1093, 1482) "con outren, seia cuio quer" (17); Miragres "cujos mãdados teemos" (106); Gal. Estoria "as herdades... que se tornassem ese ãno aos señores cujas eram" (195.21); Cr. Troyana "preguntou a Pares cujo fillo era" (I, 134.10); Graal "estes tendilhões, cujos sam?" (I, 226); a. 1381 "ao dito moesteiro cuia he" (Duro p. 216); a. 1384 "ao dito moesteiro cujo he" (id. p. 216); Aves "e en cuja fazenda travã e rroẽ" (p. 23.33), "Deus per cujo entẽdimento obrã todalas creaturas" (p. 27.13); Imitação Cristo "Deus cujo he qualquer bem que em ti ha" (p. 19.17); F. Lopes Cr. D. Pedro "as pitiçoões que assi levava cujas eram e de que cousa" (p. 104.21), "aquelles cujos forom" (p. 223.56), etc. Como interr. 'de quién ' se usa hasta el s. XVII; con la acepción 'del cual ' lo usa aún Camilo Castelo-Branco en el XIX (véase Morais s.v. cujo; también Leite Matéria fil., 289-90; Moreira Notas, 337-340 y Magne Gloss. Graal 350-351). En gall. se ha perdido la forma propia, usando hoy los malos conocedores de la lengua la forma cast. disfrazada en cuio, cuia. En cast. desde el XIII (Corominas DCELC III, 933-934). |