F. R. Tato Plaza (1986): Léxico do Libro de Actas do Concello de Santiago (1416-1422).Vol. I (Glosario A-D). Memoria de licenciatura. Universidade de Santiago de Compostela.
[dono] {[dopno]}	m.	s. m. Dono, persoa que ten dominio, señorío ou propiedade sobre algunha persoa ou cousa: "que aqueles que tiinan postas pennoras por los moravedis da renda et fallas que as quitasen a seis dias segintes, et non as quitando que as vendessen e rrematasen segundo custume da dita çidade, e que voluese a venda e remataçon que delas fose feyta, e seus donos non as podesen despoys demandar aos sobreditos" (5430). Outras formas: dopnos (293).

R. Lorenzo (1977): La traducción gallega de la Crónica General y de la Crónica de Castilla. Vol. II (Glosario). Ourense: Instituto de Estudios Orensanos Padre Feijóo.
dono		'dueño, propietario' , del lat. DŎMNU, de DŎMĬNUS (REW 2741). Formas: dono 877.9 "o - da pousada iazia doente"; donos 353.19 "muytos caualos sem - " (id. 684.8), 569.20 "caualos sen senhores... ca seus - ficauã muy mal feridos", 675.59. Desde el XI: a. 1047 "de flainu qui era donu de tercia de ipsa eglesia" (PMH Diplom. 219); a. 1152 "det a suo dono toto suo aut duplato" (PMH Leges 380); a. 1262 "e dobre quanto filhar a seu dono... de mouro que talia com seu dono dizima" (Portel 140); Johan Garcia de Guilhade (1098, 1487) "seu dono non lhe quis dar / ceuada" (13); Diego Pezelho (1124, 1592) "tiue hũu castelo forte / et deyo a sseu don ' e ey medo da morte" (14); CSM 192.139 "quando foi mannãa / daly o sacou / seu dono", 228.17 "quand' aquesto viu seu dono atan muito lle pesava"; a. 1317 "que as haiam seus donos" (Desc. Portug. I, 28); a. 1339 "os donos dos ditos aueres" (id. 58); Cr. 1344 "ca cam cõ rrayua ẽ seu dono traua" (fol. 260bR); a. 1339 "ou tornar a cousa a seu dono... et entregar os roubos a seu dono" (CDGH 371); a. 1433 "o dono da viña... a seu dopno... que dem a pena ó dono da viña" (Ferro2 p. 19); a. 1447 "e restetuydas a seus donos" (id. 48); a. 1448 "que as dessen a seus donos... a seus donos" (id. 51, 52), etc., etc. Más ejs. en Morais (en gall. y port. -o- tónica cerrada). En cast. dueño desde el Cid.

W. Mettmann (1972): Cantigas de Santa María de Afonso X, o Sábio. Vol. IV (Glossário). Coimbra: Universidade.
dono	s. m	s. m.: 192.139 Quando foi mannãa, / daly o sacou / seu dono; 227.30, 228.17, 369.40.

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
dono	m.	m. "Dono, propietario, posuidor dunha cousa".
____		dono (1): "Afonso Rrodriges de Vimyeiro dera a esculca del a seu dono" 950.
____	____	Do lat. vulgar dŏmnus, clásico dŏmĭnus. Documéntase en textos portugueses desde o séc. XI: donu en 1047. En 1416-1422 rexistramos un hiperculto dopnos en convivencia con donos (Tato Santiago s.v. dono), do que xa hai exemplos do seu uso como forma de tratamento (vid. dõ) en textos galegos do XIII: dopno, dompno e dõpno en 1275 (Martínez Montederramo s.v. don).