enfermar
| |
'enfermar' , del lat. ĬNFĬRMĀRE. Formas: enfermauã 446.11, 755.32; enfermou 23.4,11, 64.15 (c. 41), 65.4 (c. 43), 122.4, 202.5, 293.32, 313.20, 448.3, 449.18, 758.4, enfermarõ 743.10; enfermaram 742.743 "asi fora que - et morrerã". Desde el s. XIII (Machado, DELP1 993-994, DELP2 880a, en el XIV): a. 1209 "qui enfermar e fezer testamento... tod ome que enfermar e mandar por sua alma" (PMH Leges 867), "qui enfermar e fezier testamento. Todo ome que enfermar" (id. 913), "todo ome que entrare en plazo e enfermar" (id. 921); CSM 125.53 "e o demo tornou toste e fezea log'enfermar", 378.12 "ca nos torva na saude fazendonos enfermar", etc.; Gonçal' Eanes do Vinhal (V 1006) "mays preguntarlh' a de que enfermou" (12); Cr. 1344 "aconteceu assy que enfermou de maa guisa" (III, 19), "enfermou allo e morreo dessa infirmidade" (III, 266); Gal. Estoria "porque de leue nũca enfermassem" (51.1). En cast. desde el XIII (Berceo Milagros 123). |