escano escaño
| |
'escaño, banco' , del lat. SCAMNUM (REW 7649). Formas: escano 182.62 "fez dõna Lanbra poer hũu - en meo de seu curral", 539.26 "asentado eno - ", 583.12,22, 584.31,38,4,5,47, 613.1,14,17, 614.5,9,11,13, 615.25,28, 616.26, 618.48, 623.40, 626.23, 667.7, 668.17, 670.17, 671.3, 672.50; escaño 595.2, 613.12,21, 615.27, 616.31, 626.35, 667.5; escanos 188.42 "que cubra de panos vijte - et ponaos en meyo do curral et choreuos y por mortos", escaños 719.10. Se documenta desde el s. XIII: a. 1231 "de leito aut de escano II denarios" (PMH Leges I, 622); a. 1223?-1279 "de madeyra d'escanos de cadeyras de leytos" (Desc. Portug. I, 12); CSM 323.51 "nen niun dano / fezeran nen eno leito nen na mesa nen no scano"; R. S. Bento "seẽtes todos en escanos" (RBF V, 32); Cr. 1344 "mãdouo poer sobre hũu nobre escano muy rico e bem lavrado" (III, 44), "fez dona L. poer hũu escano ẽ meyo dhũu cural guisado e cuberto como de panos de morto" (III, 125), "algũas uezes acontecia que adormecia o Cide emcima de hũu scano ẽ que estaua a comer" (fol. 250bV). En port. mod. alterna con el castellanismo escanho, también en gall. escaño. Relacionado con el 'escaño para muertos' , que vimos en el ms. está el gall. escano 'ataúd o andas de madera para llevar o transportar difuntos' (en Cuveiro o Valladares ), que E. Rodríguez aclara más: escanos dos defuntos eran especies de ataúdes que tenían hasta hace poco las iglesias parroquiales para transportar los cadáveres de los vecinos pobres (véanse otras noticias en Pidal Infantes Lara p. 487). En cast. desde el X (véase Corominas DCELC II, 328 y Pidal Cid ps. 648-649). |