espantar {[espãtar]} {[spantar]}
| v. |
.- v. " espantar, causar espanto, asustar, infundir miedo". Inf.: ESPANTAR, 32.2 "quise [para] os espantar lles mostrar moytas marauillas"; 43.7 "nẽ vos espantar mais que eu que soo moller". // ESPANTARSE, " asustarse, sentir espanto, admirarse, maravillarse". IPret. P3: ESPANTOUSE, 87.4 "et el espantouse com grã medo"; 203.3 "Et o rromeu espantouse moyto de tal cõsello". P6: ESPANTARÕSE, 125.7 "espantarõse os caualos dos caualeiros de Calrros". IFut. P6: ESPANTARS' Ã, 218.6 "Et en aquel tenpo tragerã ao Señor Deus [...] et espantars' [ã] atãto que despois del nũca foy outro tal". Part.: ESPÃTADO, 52.11 "et Pilatus foy moyto espãtado". ESPANTADO, 143.7-8 "Quen te teuer nũca seera vençido nẽ seera espantado d' outra cousa cõtraria". ESPÃTADOS, 43.4-5 "forõ eles tã espãtados, que nõ poderõ falar". ESPANTADOS, 228.13 "forõ espantados et moy toruados et diserõ ontre si". SPANTADOS, 179.18 "cõtoullo todo [...] com̃o lle acõtesçera [...]. Eles oyrõ esto, forõ spantados". |