fartar fartarse
| |
'hartar, hartarse' , de farto. Formas: fartaua 577.28 "nõ se - el rrey de catar o Çide", fartauã 529.13-14 "tãto que sse - morriã", 619.57 "non uos - das carnes". Desde el XIII (Machado, DELP1 955ab, DELP2 1018b, en el XIV): CSM 88.67 "ca non fora avondado / nen se podera fartar", 149.49 "e beves do seu sangue ond' é ben que te fartes", 258.18 "de que pois pães fezessen con que os fosse fartar"; Cr. 1344 "pera fartar o que ha fame" (III, 347), "nõ se fartaua el rrei de esguardar o Cide" (fol. 249aV); Gal. Estoria "beberõ del et fartarõse" (224.23); Pero Menino Falcoaria "e fartao ben de sol" (58.19); Orto Esposo 127.14, 130.8; Imitação Cristo "que olho nom se farta de veer" (p. 12.42); Virgeu de Consolaçon "e fartar seus amigos e achegados de manjares" (p. 107); Contempl. S. Bernardo "leixademe fartar do meu amor" (BF VI, 119), etc. Otros ejs. en Morais. En cast. desde el Cid. |