façe faz
| |
'faz, cara' , del lat. FACĬES. Formas: ffaçe 45.50 "catoulle a - ", façe 347.28 "ante a - de Deus", façes 896.6 "rõpendo as - ". Desde el XIII: CSM 98.23 "fillou-ss' a chorar / e con coita a cativa sas faces carpir", 21.28 "e sas faces fillou-ss' a carpir", 38.74 "sol ena face non ll' ousavan mentes tẽer", 149.68 "a ta face velida"; también faz en 59.99 "mil e çento / donas, todas faz a faz", 16.65 "toll' as mãos dante ta faz"; D. Denis (B 1534) "que nunca poderá ueer / a façe de Nostro Senhor... a face de Deus... a face do que nos conprou" (7,14,21); Miragres "eu avia... soydade de veer a sua façe" (53), "ante a façe de Nostro Señor" (91), " Calrros auia os cabelos brũus et a façe uermella" (133); Gal. Estoria "sobrela façe da terra" (5.29); Cr. Troyana "cõmeçoo de beijar et d' abraçar porlas façes" (II, 249.28), cfr. "et rronpia suas fazes" (I, 359.17); Soliloquio "quando cõ a façe descuberta veeremos a tua façe" (18.18,19); Corte Imperial "deshy tornou sua face contra os povoos" (Crest. Arc. 143); F. Lopes Cr. D. Pedro "com barvas nas faces" (p. 132.41), etc. Tiene aún bastante uso en port. (véase Morais ), pero en gall. es muy limitado o desconocido (sólo en Carré, Franco Grande e Irmandades da Fala. Se usa a veces la forma faciana, que está en todos los diccionarios; pop. es cara ). En cast. desde el s. X (véase Corominas DCELC II, 889-890). |