R. Lorenzo (1968): Sobre cronologia do vocabulário galego-português. Vigo: Galaxia.
{gozar}		.- *GOZAR: Gal. Estoria "et colleria ende froyto donde gozase cõmo laurador que traballaua por ello... nõ gozes tu de teus fillos, que nõ gozo eu de ti" (8.13, 68.34).

K. M. Parker (1977): Vocabulario clasificado de los folios gallegos de la Historia Troyana. Illinois: Applied Literature Press.
[gozar]	intr.	intr. sentir placer; to be pleased, enjoy: eu te darey dom en quanto viuas que senpre te gozes cõ el, 53.1.

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
gozar	v. intr.	v. intr. "Gozar, ter certa cousa útil, beneficiosa ou agradable".
____	Inf.	Inf. gozar (1): "eu o dito Pero de / Meadelo, así o reçebo para gozar deles ẽ toda mỉa / vida e para volos deixar" 2453.
____		Der. de gozo, do lat. gaudĭum "pracer, gozo, contento", der. de gaudere "gozar". Trátase dun castelanismo, coa evolución normal neste idioma: -dj- > -z-, tralo elemento consonántico no que termina o ditongo au. En gal. testemúñase goyo, con evolución semellante a outros grupos con iode (estrayo, testimoyo...), pero este resultado é estraño, pois debería ser *gouço, coma audio > ouço (atéstase gouçoso en Cr. Troyana); quizais teña que ver na evolución o feito de ser palabra da Igrexa (vid. máis referencias en Lorenzo Crónica s.v. goyo). Gozar testemúñase na Gal. Estoria (Lorenzo Cronologia s.v.). O paso de lat. au > gal. o, no canto de ou, en casos como o citado foi obxecto dun estudio que inclúe unha revisión das posturas adoptadas en torno ó tema ata o momento, por parte de Veiga Oír e mais Veiga Ditongos.