lijdemo lijdema liidimo lídimo liidemo lídemo leedimo leidemo lindo lídimo
| |
'legítimo' , del lat. LĒGĬTĬMUS (REW 4971). Formas: lijdimo 5.19 "seu fillo que era mayor et - ", lijdema 818.15 "et fose ela sua moller - ". Se documentan diversas formas: la forma liidimo en 1267 "assy come fillos bõos e lijdimos deuen a leuar" (Portel 95); a. 1275 "faz seu procurador Pay Paez portador desta presente carta lijdimo pera demandar" (id. 134); a. 1313 "meu suficiente e verdadeiro liidimo procurador" (Duro p. 171); a. 1355 "ou sen seme liidima" (id. 200); a. 1356 "se non ouverdes fillos liidimos" (id. 201); a. 1356 "morendo o dito G. R. sen seme liidima" (id. 202); a. 1324-1358 "e y non ouver filo ou fila danbos que segan liidimos" (id. 206) Miragres "o fillo liidimo" (p. 48); Gal. Estoria "moller lijdyma" (242.15); a. 1348 "fillos liidimos" (CDGH 304); Orto Esposo "liidymo" (276.3). De aquí la forma lídimo: a. 1258 (copia) "nom tragam hi barregans, mas tragam mulheres lidimas" (PMH Leges 199); a. 1357 "porque elle era filho do dicto M. Peçanho lidimo e mayor e leygo" (Desc. Portug. I, 108); a. 1434 "por noso çerto procurador lydimo e abondoso" (Ferro2 p. 259); F. Lopes Cr. D. Pedro "por sua molher lidima" (p. 211.50). La variante liidemo en 1261 "e de ssa molher liidema... os filhos liidemos" (PMH Leges 203, 205); a. 1267 "recebemos por nossos fillos lijdemos" (Portel 95); a. 1317 "o uosso filho mayor que ouuerdes lijdemo" (Desc. Portug. I, 28); a. 1328 "por nossos çertos lijdemos procuradores" (Doc. brig., 155.6); a. 1337 "meu procurador çerto lijdemo" (Col. Doc. Hist. II, 333); a. 1341 "et de mias molleres liidemas et de meu linagee liidemo" (Ferreiro VI, Apénd. 120); Gal. Estoria "que era moller lijdema" (242.21); a. 1355 "morer sen seme liidema" (Duro p. 201); a. 1356 "a fillos liidemos... se non ouverdes fillos liidimos" (id. 201); a. 1361 "sem filla liidema" (id. 208). De aquí lídemo: Cr. 1344 "nõ era filha lydema" (fol. 267bV); a. 1302 "se ouuer fillo lidemo" (Ferro1 p. 59); a. 1458 "por noso procurador lidemo" (Ferro2 p. 72); F. Lopes Cr. D. Pedro "que el rrecebera por sua molher lidema" (p. 208.29); id. Cr. João I "sem rei e deffemsor lidemo" (I, 393), "dona B. filha lidema do dito Rei" (I, 395). La forma leedimo en Fuero Real "outros filhos leedimos" (p. 141.448). La variante leidemo en 1278 "estabelezeu leidemo e abastoso procurador" (Elucidário s.v.); a. 1351 "non ouver filo leydemo" (Duro p. 196). Finalmente el castellanismo lindo en Cr. 1344 "que era mayor e mais liindo" (II, 402); Gal. Estoria "ca nõ os avyam por fillos lyndos" (73.26). La palabra lídimo era ya ant. para Nunes de Leão (Origem4 p. 301) "lidimo por legitimo" ), pero se emplea a veces modernamente como 'genuino, auténtico' . Los diccionarios galls. de Carré, E. Rodríguez y Franco Grande citan la palabra anacrónicamente con el significado medieval. En gall. se dice hoy lexítimo y en port. legítimo, forma que está ya en el Fuero Real (III, 470, 554, 556; IV, 1120, 1123, 1124). Con este valor se usó en cast. med. lindo (Corominas DCELC III, 101). |