mirar
| |
'contemplar, admirar, ver' , del lat. MĪRĀRE (pop. de MĪRĀRI 'admirarse, asombrarse; admirar' , que sustituyó a SPECTARE en lat. vulg. En port. se especializó más tarde, perdiendo terreno ante olhar, no en gall.). Una vez: mirando 572.21 "et el rrey estaua todo - ". Desde el XIII: Martin Codax (890, 1284) "ay ondas que eu vin mirar" (5; alterna con ver ), (886, 1280) "u é o mar salido / e miraremoslas ondas" (5, en B miraremolas ); Pai Gomez Charinho (429, 843) "sobre mar uen / quen frores d' amor ten / myrarey, madre, as torres de Geen" (7); Pedr' Eanes Solaz (825, 1220) "eu das arenas la mirey / des enton sempre peney" (5), "eu mireyla das arenas" (3); Orto Esposo 18.36, 260.12; Cr. Troyana "todaslas donas et donzelas et burzesas da vila se parauan porlos adarues a mirar aaqueles que amauan cõmo farian" (I, 255.10). Más ejs. en Morais y E. Rodríguez; en port., y en cast. medieval, significa primeramente 'admirar' y luego 'contemplar, ver con atención y admiración' , como sucede en los ejs. citados. Para 'ver' se usaba entonces profusamente CATAR (cfr.); en gall. mod. tiene los mismos usos del cast. (véase Corominas DCELC III, 382). En la zona S. de Pontevedra y N. de Portugal sustituye a ver (por ej. ben te mirei 'bien te vi' ). |