ospede
| fem. |
'huésped' , de HŎSPES, -ĬTIS (REW 4197). Tres veces: 91.23 "rrogote... que seias meu - ", 94.59,61 "do o mũge o ouve por - ... ao mũge cuio - fora". Esta acepción 'huésped, el que recibe hospedaje' la conozco desde los ss. XII-XIII: a. 1188-1230 "todo omne que ospede coier. Todo omne que ospede coier en sua casa" (PMH Leges 845); R. S. Bento "se algũu mõge peregrin de lõgas terras sobreveer, se por ospede quiser morar no mõesteyro" (RBF V, 37); Gal. Estoria "qual outro vẽeo aqui por ospede" (180.21); Cr. Troyana "en que entendeu que seu ospede seria por ende mais ledo" (II, 162.19); F. Lopes Cr. João I "la ficarom por seus hospedes" (I, 202); Virgeu de Consolaçon "hũa molher que recebera en sua casa por hospeda" (p. 22); F. Lopes Cr. D. Pedro "poucos acha que a queiram por hospeda" (p. 90.78); Imitação Cristo "guardate assy como peregrim e ospede sobre a terra" (p. 44.74). En lat. era 'anfitrión' (sólo más tarde 'hospedado' ), que pasa también a port. (lo tengo en textos de los ss. XIII-XV): F. Caldelas "et se in casa do ospede uender de a el otros xij dñ. De egua vj dñ. e a ospede otros vj dñ. se in sua casa uender. Do asno ou de asna iij dñ. e o ospede iij dñ..." (Salazar 19.4-6); a. 1262 "a terçia parte est de seu hospede e as duas partes do senhor da terra" (Portel p. 140); Miragres "et pousou en casa de hũu laurador... et porque entẽdeu que se chegaua o dia da sua morte enviou aquel seu ospede aos clerigos" (p. 12); Fragm. Tristán "quando quis caualgar dissolle seu ospede et rrogóó bẽ" (p. 45); Graal "e sabede que forom mui bem servidos de quanto o hóspede pode haver" (II, 85); a. 1437 "o ospede onde pousar... se o tal ospede lo non fiser a saber" (Ferro2 p. 120); Cr. Cinco Reis "e quando chegaraõ a casa de hũ hospede o hospede era mujto enfermo" (p. 240); el fem. en CSM 157.2,8 "e pousaron en ũu burgo e a ospeda furtoulles da farỹa... a ssa ospeda". Véase hóspede en Morais y E. Rodríguez. En cast. desde el Cid (cfr. Corominas DCELC II, 971). |