prea
| sust. |
' presa, botín' , del lat. PRAEDA (REW 6714). Una vez: preas 232.8 "correullj a terra et astragoulla et leuou ende muy grandes - ". Cfr. a. 1055-1065 "roubam aut furtum uel predam" (PMH Leges I, 344); Cr. 1344 "e levaron ende os normãaos grãde prea" (II, 412), "leixarom logo o campo e a prea que tiinhã" (III, 85); Nunes Contr. "e assy começou a estar o mesquinho con sa prea", "cativos probes cristãos que a ele viinhã e aos outros que fugirõ da prea dos lombardos" (RL XXVII, 61); Orto Esposo (112.6, 193.24, 218.4, 301.23, plea 94.28); Aves "ca nõ vive per prea d' outras aves come o açor" (20.7), "dece aa terra pera tomar prea en que sse mãtenha" (52.9); F. Lopes Cr. D. Pedro "forom buscar aquella çuja prea e rroubaromno de todo" (p. 112.41); Vida S. Bernardo "ficou rico daquela prea" (p. 124); Oficios "partio justamente suas preas" (117.17); Soliloquio "que nos nõ deu em preea dos dentes deles" (38.4). Ejs. de preia, la forma mod. port. en Morais (de XVI y XIX). En gall. mod. continúa prea con acepciones secundarias ' animal muerto y putrefacto y al mismo tiempo presa de animales carnívoros; persona despreciable, de poco valor y valer' (según E. Rodríguez en Lugo andar de prea ' dícese cuando los mozalbetes andan robando la fruta' ). De este sust. se creó en gall. preada que E. Rodríguez define ' comilona, hartazgo cuando es a costa ajena; disfrute de la prea por los animales carnívoros; cosa repugnante y asquerosa que produce asco' ; es también la definición de los otros diccionarios, pero en la zona de Santiago sólo conozco la acepción ' golosina, comida exquisita, de buen sabor' . Fue palabra de uso en cast. ant. (por ej. Berceo Milagros 199 preda; PCG 363a43; Arcipreste de Hita 1114b, etc.; el v. prear en el Cid vv. 903, 913, 937). Véase PRESA. |