quedo
| |
' quieto' , del lat. QUIĒTUS. Se encuentra ya QUĒTUS en inscripciones (REW 6958; Nascentes, p. 664). Formas: quedo 101.21 "que estedes - ata que sãaedes", 168.37, 426.19 "esteue muy - con os seus", 584.41, 639.14 (c. 435) "que esteuesse - et que o nõ ferisse mays", 811.180, quedos 258.10 "nõ sabiã estar - ", 663.9. Desde el s. XIII: CSM 9.90 "diss' aos seus quedo", 52.22 "estavan y todas mui quedas", 54.72 "quedo, quedo / foron tanger hũa ssa canpanĩa"; Johan Airas (554, 967) "ali stiui eu mui quedo" (15); Cr. 1344 "esteverõ quedos se poderiã conhecer a signa" (III, 78); Miragres "porque virõ estar queda a estrela sobre Judea" (p. 214); Cr. Troyana "andaua tan quedo ẽna sela que semellaua que aly fora naçido" (I, 256.34); Gal. Estoria "cousa que nõ he estabele et que nõ esta queda... nũca despoys esteuo asesegado nẽ quedo em hũ lugar" (13.6,8), etc. Es la forma normal hasta el XVI, época en que aparece el cultismo quieto (hoy coexisten ambas en gall. y port., pero los diccionarios galls. desconocen quieto ). Con desarrollo semejante en cast. (Corominas DCELC III, 936b). |