quem quen quẽ
| pron. rel. |
' quien' , pron. rel. o interr. de QUĔM (REW 6953). Formas: quem 420.30, 527.31, 760.27, quen 19.9, 91.20, 99.16, 132.44, 133.31, 254.78, 267.48, 272.31,33, 291.78, 298.40, 418.24, 537.29, 541.36, 545.17, 552.24, 559.5, 563.5, 578.56,67, 591.10 "por ueer - o chamaua", 595.9, 616.19, 802.51, 803.67, 805.133, 831.25, 871.15, 884.12, 886.10, 887.24, 888.42, 899.26, ¿quen? 564.33, 570.37, 581.20, 591.25, 610.32, 614.7, 633.21, 634.15, 649.7, quẽ 109.33, 115.110, 130.126, 144.10, 145.6, 154.20, 156.13, 158.32, 162.17, 169.56, 188.46, 199.5 "et lle departirõ - erã", 200.29,30 " - som... - he", 202.9, 214.39 " - erã", 219.30, 308.35, 317.18 (2 v.), 336.22, 338.29, 378.33, 384.24, 390.9, 391.16 (c. 242), 396.6, 398.11, 405.18, 435.19, 446.6 (c. 290), 452.14, 497.18, 518.15, 523.13, 527.38, 541.35, 630.29, 675.44, 703.7, 717.24,30, 749.10, 753.28, 799.12, 818.10, 853.73,74, 877.57, 892.64, ¿quẽ? 315.31, 355.26, 356.3, 431.6, 576.33, 610.28, 621.52, 636.20, 655.11, 802.47, 896.2,5,7, quẽna 481.22 "nõ aueriades cõ - amparar", 742.56 "a - ouuesse", quẽnas 527.15 " - rrecadasse", quẽno 713.13 " - defendera", 812.204, quẽnos 528.57 " - ia arredasse ende", 720.43. Desde el s. XII: a. 1124 "ed media ad quem si o aflar... et medias a quen as merecer" (PMH Leges 363); CSM 2.6 "a quen por ela fia", 16.3 "quen dona fremosa e bõa quiser amar", etc.; Pero da Ponte (1185, 1651) "quen a sa filha quyser dar" (1); Miragres "en tal pleito que quen vençese a batalla fose sua a çidade" (p. 96), "quen vsara daqui endeante da tua fortoleza ou quen te avera ou quen te terra" (p. 143); Cr. Troyana "mando que a quen a tu deres que seia sua quita" (I, 125.19); Gal. Estoria "quẽ o oyr" (18.5), etc. Cfr. Morais ( quem ) y E. Rodríguez ( quen ), también C. Michaëlis Gloss. CA p. 75. En cast. desde las Glosas. Es falso un plur. quenes usado por muchos escritores gallegos, puesto que sólo se utiliza el sing. |