R. Lorenzo (1968): Sobre cronologia do vocabulário galego-português. Vigo: Galaxia.
{seara}		.- SEARA (1956a: XIV; senara 961): 837 "omnem ganatum meum quantum habeo de mea senara" (DEPA I, 200); 1287 "ena seara d' Alcantara" (Ferro 41.9).

F. R. Tato Plaza (1999): Libro de notas de Álvaro Pérez, notario da terra de Rianxo e Postmarcos (1457). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega [Glosario, pp. 237-711].
seara senrra	f.	f. "Seara, senra, extensión de terra de laborío normalmente dedicada a trigo e centeo".
____		seara (1): "jasẽ dentro dos baçelos da seara" 1035; senrra (1): "o qual dito terreo vos dou a donde disẽ a Forna, desde lo cabo da / senrra escontra o lugar que ha de yr de longo desde la rribeyra / para çima en casa e peyrao" 2005.
____	____	Voz prerromana de orixe incerta, probablemente céltica, dun *senăra "campo que se labra á parte", composto de ăr "arar" e sen-, prefixo que indica separación; con acentuación no segundo elemento do composto daría seara, e con adaptación á fonética latina se convertería en *sénĕra, de onde senra e o cast. serna (DCECH s.v. serna). En documentos galegos rexístrase xa desde o séc. IX: senara no 837, seara en 1287 (Lorenzo Cronologia s.v.). Atopamos algunhas documentacións anteriores: en 1262 e 1292 (Martínez Montederramo s.v.), e a forma seaara en 1420 (Martín Ribas de Sil s.v.). Na fala están vivas tanto seara como senra (García GVGH s.v.).