solaz
| |
' solaz, placer' , del prov. ant. solatz ' placer' , que procede de SŌLĀCĬUM (REW 8060). Formas: solaz 481.6 " - da mjna velleçe", 505.3 "nõ daua nada senõ por tomar - ", 815.35 " Cordoua et o - dela et a plantia" (ms. solar ), solazes 5.14 "outras Lª das outras do poboo cõ que ouuesem outrosi seus - ", 141.26 "fezerõllj muytos prazeres et moytos - ", 528.39 "elle estando assi en seus - ". Desde el s. XIII: CSM 5.120 "se o non fezermos, en mal ponto vimos seu solaz", 12.34 "e tornou-xe-lles en doo seu solaz", 42.18 "un prado... en que as gentes da terra yan tẽer seu solaz", etc. (Mettmann Gloss. CSM 291); D. Denis (202, 599) "est' é o meu solaz... folgarey / e ueerey gram solaz" (5, 23); Estevan da Guarda (925, 1320) "sempr' esto ouuemos d' usso / eu e mha madre en nosso solaz / de perfiarmos eno que nos praz" (9); Pero da Ponte (1162, 1628) "o abrigo este uosso solaz" (12), (1183, 1649) "nen nunca amou molher nen seu solaz" (11); Cr. 1344 "et nõ sse trabalhaua doutra cousa senõ de tomar ssolaz" (fol. 236 aV); Gal. Estoria "que se nõ nẽbrarõ de solaz de varõ et de moller" (9.17): Cr. Troyana "plazer nen solaz" (I, 308.17), etc. Otros ejs. en Machado (Gloss. S. Bernardo, 151ab) y 2 ants. en Morais. Es palabra usual en la E. M. y sólo literaria y rara después. En cast. desde el Cid (Corominas DCELC IV, 267b-268a). |