solo sollo sol suello
| |
' suelo' , del lat. SŎLUM (REW 8079). Formas: solo 21.45 "ata o - " (ms. salo ), 220.7, 613.4 "o - estrado de tapetes", 785.24,29 "mandoa destroyr toda per - (ms. sola ) ... et derribarõna per - ", 786.44 "et astragoos per - ", sollo 834.39 "que todo nõ fosse astragado a - ", sol 114.98 "todo sera astragado per - de los mouros", suello 330.13 "deribouas todas por - ". La Cr. 1344 evita esta forma: "ataa o fundamento" (III, 190), "todo o ssolhado em estrado" (fol. 257aR), "derribou o castello ataa o fũdo" (II, 420). Cfr. en la Cr. Troyana "os muros et as portas da çidade todos forõ derribados porlo soo" (II, 187.5); a. 1438 "et os alinpe ben fasta o soo" (Ferro2 p. 127). Es forma aislada, pues la designación tradicional para ' suelo' es chão en port. y chan, chao o chau en gall. Desde el XIX ha entrado en port. el cultismo solo, como puede verse en Morais, y en gall. la forma cast. Se conoce en gall. la forma soio ' piso del horno' (en Valladares y Carré grafiado soyo ); Krüger Gegenstandskultur p. 139 conoce suelo, so y solo en Sanabria y alrededores; para Madeira registra Brüdt Madeira (p. 305) la forma solo; en Acevedo Bable Occidente soyao ' piso del desván' ; la var. xoio, junto a soio, la documento en Lorenzo Mahía, RDTP XVIII, 490-491. En cast. suelo desde el Cid. |
soo solo soa Soo soa
| masc. |
' solo, sola' , del lat. SŌLUS, SŌLA (REW 8080). Formas: soo (masc. ) 7.9 "a mỉ - deu Espana", 56.27 "el - ", 72.11, 105.27 "fiquey - " 130.114, 136.22 "a hũu caualeyro - ", 160.6 "de seyr a elles - ", 177.39,45 "senõ el - tã solamente... el aly - ... foysse - ", 226.10 (c. 137), 366.11,18 (c. 221), 367.20, 380.15, 382.2, 515.18, 671.10, 727.21, 820.17 "o ome - ou a moller soa an alma", 852.44, 853.53,59, 888.40 "o seu azeyte - ", 804.16 " - quanto a fazenda durasse", solo 488.4, soos 67.24, 151.29, 194.59, 196.17, 197.52, 295.30, 386.3,10, 582.6 "ouue y dos cabedees - XXIX rreiss", 598.33 "ficarõ - ", 607.8, 741.44, 880.8 (c. 619), soo (fem. ) 132.8 "ella - ", 683.9 "desque rreyna se uyu - ", 800.6 "fazer hũa - ", soos 598.34, soa 405.17 "se hũa moller - fosse pelo camino", 681.7, 820.17, soas 624.7. Soo y soa son formas de toda la E. M.: CSM 21.45 "ca tu soa es a que mio podes dar", 115.216 "soo, sen conpania", 132.135 "desque soos ficaron", 331.30 "sen ti mui soa fico, e tu sen mi soo", etc. (Mettmann Gloss. CSM 292); Afonso X (68, 485) "huun ssoo" (17); Miragres "leixarõno soo ẽno leito" (p. 13), "quando o vio soo ẽno cãpo" (p. 118); Fragm. Tristán "por ũu sóó" (p. 62); Gal. Estoria "nõ he bem que o omẽ seja soo" (6.32), "que ẽna torre soa lles acontesçera o synal" (61.2); Graal "ũa donzela que ia soo em uũ branco palafrem" (I, 363), "e achou i uũa donzela sooa... porque siia sooa" (II, 33); D. Eduarte Ensinança "per ssy soo" (7.18); Oficios "a ssi ssoo" (159.13), etc. Llega en la grafía hasta el XVI, desde entonces en port. só para masc. y fem. Modernamente se usa más el dimin. sòzinho. En gall. las únicas formas que se oyen son solo, sola; literarias son só, soa y en Valladares, Carré, E. Rodríguez y Franco Grande se registran las deformaciones soio o soyo y soilo ( soio parece que existe). En cast. desde el Cid. |