trono
| |
' trono' , de THRŎNUS. Una vez: 451.10 (c. 295) "pero estabeleçeu y - que es (ala) siella rreal ata que fezesem segura morada cõ seu alcaçer" (cfr. PCG 539b52 "et establescio luego en la real çibdad de T. su trono, esto es su siella real" ). Desde el XIII (Machado DELP lo conocía en el XVI: CSM 175.52 "a Virgen santa que con Deus see no trõo"; Gal. Estoria "Ram tanto quer dizer cõmo moy alto ou enxaltado ou trono ou enxaltãte" (150.20); Miragres "os quatro auãgelistas seẽ arredor do trono hu se Nostro Señor et ten o seu trono" (p. 163); Vita Chr. "trono da graça" (6, 23c, 263), cfr. Soliloquio "as hordẽes dos angeos que som chamados dominaciones, e os tronos e todas as virtudes" (76.21). Otros ejs. en Morais; en cast. desde el XIII (Berceo Milagros 37). |