yrto
| |
' yerto, tieso' . Debe estar en relación con el cast. yerto, cat. ert, etc., que suponen un *ĔRCTUS, por ĒRĒCTUS, como ĒRĬGĔRE > *ĒRGĔRE (cfr. Corominas DCELC II, 312-313; REW 2899); Machado (DELP1 1182a DELP2 1227ab) deriva de HIRTUS ' que tiene puntas, asperezas, erizado, peludo' . Dos veces: 661.6 "por esta razõ ficou o corpo - et colorado", 668.13 "estaua o corpo tã - que se nõ dobraua". Está ya en CSM 329.42 "e perdeu todo o siso, e tan yrto se parou / ben come madeiro duro". Machado (DELP1) cita hirto en el XVI, otros ejs. en Morais s.v. hirto; el derivado yrteza en Orto Esposo 121.23. En gall. irto, pero los diccionarios nos confunden: Cuveiro cita hirto ' quebradizo más de lo regular' ; Valladares irto ' frágil, quebradizo, que se rompe con facilidad; sonido extremadamente chillón' , erto ' yerto, tieso, inflexible; tieso por el mucho frío; asustado' ; casi lo mismo en Carré; E. Rodríguez irto ' erizado, dicho del cabello hirsuto y encrespado; duro, áspero al contacto' , erto ' tieso, yerto, etc.'. No niego la existencia de erto, pero irto vale normalmente en gall. ' yerto, tieso' . En cast. desde el XIII yerto (PCG 638b45). |