A gran maioría dos lingüistas contemporáneos encaixa nun ou máis destes tipos que se superpoñen: os que están convencidos de que o ton non se pode analizar, os que están persoalmente asustados do ton e das linguas tonais en xeral, os que están convencidos de que o ton é simplemente un trazo marxinal innecesario nas linguas nas que ten lugar, os que non teñen idea de como proceder coa análise do ton, os que teñen unha visión simplista do asunto enteiro. [j34 (12)]