Non por medo a desobedecer as ordes, como Eichmann continuou intentando explicar, senón por unha peculiar vertixe que comezaba cunha medio aceptación dos atroces absurdos incluídos na interpretación nazi da historia e se convertía con cada unha das vitorias de Hitler nunha levidade permanente e unha sensación de rectitude máxica que era capaz de responder a calquera proposta, e canto máis horrible mellor, "Ben, vámolo intentar". [f14 (33)]