GOND019
Verdusido, Verdusido 
| Título | Verdusido, Verdusido | 
|---|
| Autor | Cernadas y Castro, Diego Antonio | 
|---|
| Fecha originaria | 1772ca | 
|---|
| Edición | Álvarez, Rosario / González Seoane, Ernesto | 
|---|
>
| Tipo de fuente | Impresa | 
|---|
| Lengua | Galego | 
|---|
| Género | Poesía culta | 
|---|
| Difusión | Textos públicos | 
|---|
| Autonomía | Textos compilados | 
|---|
| Título del volumen | Obras en prosa y verso del cura de Fruime D. Diego Antonio Cernadas y Castro, natural de Santiago de Galicia | 
|---|
| Lugar de publicaci | Madrid | 
|---|
| Editorial / Imprenta | Joachin Ibarra, impresor de camara de S.M. | 
|---|
| Fecha del volumen | 1778 | 
|---|
| Páginas | vol. I, p. 322-323 | 
|---|
				Opciones de visualización
				Texto:    
Mostrar:    
 Etiquetas:  
				
				Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.
				
				
				
			
			
			
    
    
                    
             
                 En elogio del Ilustrísimo señor Garrido, 
Obispo de Córdoba, natural del Lugar de 
Berdusido en el Reyno de Galicia.
                           
        
        
            
                
Copla gallega vulgar de las què en aquel idioma 
se llaman cantigas.
            
        
    
    
        
            
            Berdusido, Berdusido,
            con todos teus arredores,
            non te chames Berdusido,
            chamate xardin de frores.
                      
        
        
            GLOSA.
        
        
            
                Berdusido, anque un lugar
                fuche sempre de proveito,
                hoxe con mellor dereito
                te podes d’eso alabar:
                moito che ten, que envexar
                as terras de este partido,
                pois un fillo teu querido
                un ser tan novo che dá,
                que non parece, que é xá
                Berdusido, Berdusido.
             
             
                ¿Canto outras terras, que vés,
                que dan bó trigo, é bó millo,
                darian por tér un fillo,
                Garrido, como ti tés?
                excusas mais corrachés,
           
                é xoéles, para póres,
                raya entre as terras mellores,
                porque ningunhá acharás
                tan guapa, coma hoxe estás,
                con todos teus arredores.
                       
              
                Tendo pois, por fillo un home
                de tan gran merecemento,
                ó seu nobre nacemento
                basta para darche nome:
                xá ninguen ná boca tome,
                que non és moi conecido
                lugar, pois si ó teu Garrido
                fruxe do teu terrón é,
                non hay razon para qué
                non te chames Berdusido.
              
              
                Eu vexo, que ese siñor
                é das vertús un tesouro,
                é Garrido, como un ouro,
                é de Galicia unha fror:
                ténlle ós probes moito amor,
                é moi sabio entre os Doutores,
                é un Bispo dos mellores;
                é pois no terruño teu
                tal ramallete nacéu
                chamate xardin de frores. 
                                           
        
    
 
			
			
			
			
			
				| Leyenda: | Expanded • Unclear • Deleted• Added • Supplied | 
Descargar XML • Descargar selección actual como TXT