GOND077
Romance bilingüe
| Título | Romance bilingüe |
|---|
| Autor | Cernadas y Castro, Diego Antonio |
|---|
| Fecha originaria | 1777a |
|---|
| Edición | Álvarez, Rosario / González Seoane, Ernesto |
|---|
>
| Tipo de fuente | Manuscrita |
|---|
| Lengua | Galego |
|---|
| Género | Poesía culta |
|---|
| Difusión | Textos semipúblicos |
|---|
| Autonomía | Textos compilados |
|---|
| Manuscript title | Décimas y Romances |
|---|
| Institution |
Biblioteca Xeral, Universidade de Santiago de Compostela
|
|---|
| Manuscript identifier | ms. 631 |
|---|
| Location | fols. 1r-4r (vol. I) |
|---|
Opciones de visualización
Texto:
Mostrar:
Etiquetas:
Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.
Romance bilingue.
Dejemos los cumplimientos,
Dilectissima Catanla,
porque es entre las del Mundo
la cosa que mas me enfada.
Hablarete, pues con voces
caseras, humildes, llanas,
pues tengo por fulleria
la cultilatiniparla.
Ya sabes que muchos años
hai, que mi Musa aldeana
anda a celebrar tus dias
con su Pandero y sonaxas.
No usa de otros Instrumentos,
porque en toda esta montaña
ni aun las xacaras es facil
ponerlas ala Guitarra.
No se conocen violines,
ni se sabe lo que es Harpa,
ni se han metido jamas
con los Minuetes en Danzas.
Tienen por Algaravia
las Arietas Italianas,
ni ay Musica que les suene
mejor que su Talalala.
Con este rivete que es
desus Cantigas la franxa
desus oficios le dán
ala expresion mucha gala.
Hoi pues mi Musa Gallega
habla en su lengua Paysana,
que es para decir amores
mas propia que las extrañas.
Oiela con feè, y no sea
que desentendida te hagas,
que la entenderas mui bien
si es que me lees el Alma.
Fuera de que si el Sentido
de algunas vozes no alcanzas,
oi tendras en tu cortejo
de interpretes abundancia.
Pues tantos Gallegos se honrra,
que saben como es tu gracia,
irán para mercecerla,
atentos a celebrarla.
Y bien ala Puerta esta
un Arcos que en la elegancia
de mi nativo dialecto
ni un Ciceron le abentaja.
Mas ya para mi designio
bà mui prolija esta salva:
pongole punto ala arenga
y vaia de Foliada.
Cantigas Gallegas
Catuxiña, Catuxiña
querida da miña Alma,
Dios che dè por muitos anos
os dias dà tua santa... Talalàla etca.
Miña santa Cataliña,
Martel, è virxe sobrana
botaille á vosa Beizón
a unha tan boa afillada.
Pois sempre foi boa Moza,
é aunque xà non è rapaza,
aìnda parece unha nena,
que non ten pelo de barba.
Pois foi sempre garridiña,
coida de conservàla,
frolida, como unha Rosa,
fresquiña como unhas natas.
Dadlle tamen á o seu Home
paz, saud, è vida larga,
libre dàs murrias, que as vezes
ô sembrante lle avinagran.
É cando èl se encabuxàre,
non lle diga èla palabra
que si èl non ten bòas pulgas
estas calando se matan.
Mais faced que èl viva moito,
pois si èl antes que èla vaca,
se berá perdida à probe
coos pertendentes à praza.
Que á feixes os aberia,
porque aunque vai algo andada,
ainda con todo èso està
para romper unhas mangas.
Por que ten garbo no talle,
ten à testa lisa, è franca,
ten os òllos, coma estrelas,
è moita gracia na fala.
È Siñora moi prudente,
de un gran governo de Casa,
è anque en Madril Damas sobran
tan boas como èla, hay raras.
Con que si à visen viuda,
santo Dios! sobre pillala,
andarian à moquetes
Pitimetres, è Garnachas.
É asi gardademos ambos,
hasta que de vellos caian,
è n'un mesmo dia dèn
às ultimas boqueadas.
Que èn ambos fora fertuna,
pois con eso se libraban
de chorar un pó lo Òutro
é de tèr medo entre às Mantas.
Un Fillo, que ten Cadete,
libradello dàs mas fadas,
facendo que n'as vertudes
en todo a seus Pais lle saia.
Para que ò Rey, que Dios garde
vendo às suas circunstancias,
lle consigne logo un soldo
grande na primeira prana.
É para que n'os seus dias
à miña Catuxa falla
ningunha tope n'as xentes
dà sùa familia honrrada.
Vivalle àsu Hirmaniña,
á que tènde hermosa a fama
co ò seu Canet, que à venera
è ò fillo que en Roma Campa.
Vivalle àsua xuiciosa
amable Tia Da Ana,
co ò seu Agrar, quelle fahi
nos Hovos Reyes á salva.
Vivalle ásua sobriña
que è de nobre xente branca,
ainda despois que dè un golpe
de amores sepuxo Parda.
E vivanlle èn fin aqueles,
que atentos á sirven, è aman.
verbo gracia, Seixas, Vazquez,
è outros dà mesma litamia.
Vive èn fin, miña Catuxa,
hastra que despois de farta
de bòa vida n'a terra,
à te'la n'o ceo vaias.
Esto che rogo catuxa:
perdoname ô Talalàla.
è manda à este teu rendido
vello, ô das xingibas rasas.
Posdata
Hoi ala Garibaldo
presente tengo,
que como es tu Tocaia
es dia de eso.
Si la bès, dila
que oy se me acuerda, como
todos los dias.
finis.
| Leyenda: | Expanded • Unclear • Deleted • Added • Supplied |
Descargar XML • Descargar selección actual como TXT
