GOND042
Romance ao cura de Fruíme
| Título | Romance ao cura de Fruíme |
|---|
| Autor | Isla y Losada, María Francisca |
|---|
| Fecha originaria | 1775 |
|---|
| Edición | Álvarez, Rosario / González Seoane, Ernesto |
|---|
>
| Tipo de fuente | Manuscrita |
|---|
| Lengua | Galego |
|---|
| Género | Poesía culta |
|---|
| Difusión | Textos semipúblicos |
|---|
| Autonomía | Textos autónomos |
|---|
Opciones de visualización
Texto:
Mostrar:
Etiquetas:
Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.
Romanze escrito pr mi sra Da Maria
Franca de Isla y Losada al
Sor Abad de Fruime
Ôu mèu Crego? Seicaq' qués,
que eu vote alengoa â paseàr?
Catao ben, e despois non
che pese, ò que ágora fás.
Se contra toda concencia
pensache de min tàn màl,
e estou quixòsa, ¿por que
ti non me has ti de aloumiñar?
Seique hè por que aló non vòlva
ávèrbos de Balandran?
ai dá puxja! cq'a terriña
ébvos para cubizár.
An que me trataches bén
si'ávesita non pagàs
dou ò demo pè ala poño
nin me alembro de vòs màis.
Que' èu, ades rapàz
tamen vos esquenzerei,
como dea en enteimar.
Dime algùnha còusa dòce
como habes doito, étcatá,
que assi así no no faguzèdes,
me escatìmo, évelo hàs.
Ven sabedes, vaiche vbòa!
como estas cousas se fàn,
è madia tendes, senon
eu êime de encabujxar.
Sospeito, polo que vejxo
non quès amiña amistà,
fas ben, mais escom'así
outra coma'ela nonna'achás,
Deixame estàr à meu cabo
layandome do meu mal,
que abo fèllas farto teño;
grasias aDioeus, que mo dà!
Dòncheme tànto as sofràxes
ô Peito, è aínda màis,
que de dia, nin de nòite
eu nunca podo acougàr.
Teño moitos calafrios,
á quentura ben detràs,
receo, si hè ò mal catìbo,
Dios che me'arrede detàl.
Sòs mentes en Dioeus do Céo,
agarimo podo achàr,
pois cuitadiña de min;
xajá non teño Pay, nin Nay!
Estouche feita un Cadlabre,
èas vagoas dos ôllos cán
à cantos me ben no Leyto:
aÿ miña Virgxen da Paz!
Sestanno d'esta non dòu de costas
vos ofrezo dir alà
(pois còas dores relouco)
por si remedio me dàs.
Polo fio d'unha roca
ó estagamo seme vbay,
é cortafeira coideiche
que acababa de finar.
Anque à prea non hègrande
si ca si, ò sacristan
disque à pestàna do figado
se lle hiba alegrando xàjá.
Ô conto'hè, si enturra n'eso
Dioeus me libre das suas mánss,
que'anque eu non queira, na Coba
de chantarme heche capàz.
Ahi vay esa limosniña esmoliña
pa'rá à virxen à empregà
que che lla dou de boa mentes;
¡cantè quen poidera mais!
Eu són unha probe viuda
mal pocado de min! aÿ!
que esta remembranza sò
me fay decote choràr.
Nosa Señora ben sabe
ó tamaño deeste màl,
pois con oubilo na Igrèxa
(sos mentes) ó sinteu xà.
Tamen vbay ese tabacoeque
meu velliño, pois fungàs
que cada grao de èl gorenta,
con eso as fremas sairàn.
Virèés acò meu Dieguiño
cando ò tempo milloràr,
porqe si escorrega á Besta
è esbarroufàs, alabay.
Ay XJesús! miña XJoiña!
non falemos nesto mais,
que dá grima sò o pensalo,
Dioeus vos garde bòo é san.
Santiago. Febreiro doce
Aÿ! que non sey que me dà,
que me esfraquezo detodo,
ènon podo vafexàr.
| Leyenda: | Expanded • Unclear • Deleted • Added • Supplied |
Descargar XML • Descargar selección actual como TXT
